Հրեաներից օրինակ վերցնենք ու 1000 դրամի բանավեճը դադարեցնենք

ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ 19 Նոյեմբեր, 2016 20:13

Past.am-ի հյուրն է նկարիչ Հաղթանակ Շահումյանը:

– Պարոն Շահումյան, այսօր ի՞նչ է կատարվում մեր երկրում. կանգնած ենք փոփոխությունների շեմի՞ն, թե այս ամենը ընդամենը պատրանք է, ամեն ինչ մնալու է նույնը…

– Ես քաղաքական գործիչ չեմ և չեմ կարող կանխատեսել իշխանությունների հետագա քայլերը: Բայց այն, ինչ կատարվում է, ուշագրավ է: Իսկ թե արդյունքն ինչքանով ժողովուրդը կզգա իր մաշկի վրա, ապագան ցույց կտա: Հասարակությունը կորցրել է վստահությունն իշխանության նկատմամբ, անգամ ամենաիրական բաներին է կասկածանքով նայում: Առաջնային է նաև հենց վստահությունը վերականգնելու խնդիրը:

– Իսկ ճի՞շտ տեղից են սկսել մեր իշխանավորները: Մարդկանց մի մասը կարծում է, որ առավել ռադիկալ մոտեցումներ պետք է լինեն, շատերն էլ` հակառակը, դրանց անհրաժեշտությունը չի տեսնում:

– Մեր իրականության մեջ ռադիկալ քայլերը դժվար իրականացնելի են, որովհետև փոքր երկիր ենք. բոլորը թելերով իրար կապված են, ծանոթ են, բարեկամ: Ճիշտ է, այսօր ընդամենը տեղի են ունենում անձանց փոփոխություններ: Բայց քանի որ դեռևս մեր երկրում ամուր, կայացած պետական համակարգ չկա, ուր անհատի դերը նվազագույնի է հասցված, ամեն մի անհատի` իր ասպարեզում ունեցած դերակատարումը որոշակի է: Եվ բնականաբար, անհատներից շատ բան է կախված: Հիմա, թե այդ նոր անձինք ի՞նչ կանեն, ինչպե՞ս կանեն, ինչպիսի՞ մարդիկ են, դեռ ոչ ոք չի կարող ասել:

Բայց, դե, յուրաքանչյուր փոփոխությամբ հուսադրվում ես: Որովհետև իրականում երկրի ճակատագրի հարցն է, միայն ժողովրդի սոցիալական խնդիրը չէ, որ դրված է:

– Առանց կառավարման համակարգի ամբողջական վերանայման և փոփոխության, կարծում ես անհատներն ինչ–որ բան կարո՞ղ են անել, թե համակարգի փոփոխության կգնանք, այնուամենայնիվ:

– Մենք այնպիսի համակարգ պետք է ստեղծենք, որ մեր ժողովրդի համար իր երկրում ապրելը լավ լինի: Բերենք Իսրայելի օրինակը. այս երկիրն իր ժողովրդի համար ստեղծել է հարմար միջավայր: Չնայած պատերազմի մեջ է, ժողովուրդը երկրից չի հեռանում, հակառակը` գալիս ու բնակվում են այնտեղ:

Իսկ մեր երկրի համար ամենամեծ կորուստը մարդկանց կորուստն է, որ թողնում են երկիրն ու հեռանում: Ժողովրդին պետք է կապել երկրի հետ, և այդ դեպքում երկրի ապագան կլինի հուսալի:

– 1000–ական դրամների հետ կապված մեր երկրում ստեղծված այս իրարանցումը, այս դեմագոգիան ինչի՞ արդյունք է, ինչո՞ւ այսպես ստացվեց:

– Կարծում եմ` խնդիրը 1000 դրամի մեջ չէ: Ժողովրդի վրդովմունքն այն բանից է գալիս, որ չի հավատում, թե այն կծառայի նպատակին: Պարզապես չի վստահում իշխանությանը: Որովհետև կասկածելի շատ բաներ են եղել և ժողովուրդը շատ լավ տեղյակ է դրանց: Այն մարդիկ, ովքեր տնօրինում են երկրի ունեցվածքը` տնտեսության ղեկավարներն են, ակնառու է, թե ինչեր են դիզել, ինչպիսի հարստության տեր են, դե մարդիկ էլ, այս ամենը տեսնելով, չեն վստահում նախաձեռնության ազնվությանը: Հակառակ դեպքում բոլորն էլ սիրով կհատկացնեին գումարը: Ավելին. եթե լիներ ոչ թե պարտադիր, այլ` կամավոր, ավելի շատ գումար կհավաքվեր, ավելի շատ հատկացնողներ կլինեին:

Տեսեք` հրեաներից ենք խոսում. հրեաներն ամբողջ աշխարհում այդ բանն ինքնակամ անում են: Պարզապես ունեն ներքին պարտադրանք, կարծես անդամավճար են մուծում, որ իրենք հրեա են: Ճիշտ է, դրանք առանձին անհատի համար մեծ գումարներ չեն, բայց ամբողջ աշխարհից հավաքվում, մեկտեղվում, հասնում են Իսրայել ու ծառայում են անհրաժեշտ նպատակին:

Երբ տարիներ առաջ ստեղծվում էր համահայկական «Հայաստան» հիմնադրամը, ես մտածում էի, որ հիմք է դրվում ազգային տուրքին: Այսինքն` հայը աշխարհի որ կետում էլ ապրի, իր մասնակցությունը կունենա հայրենիքի կյանքին, իր մեջ կունենա կապվածությունը երկրի հետ: Բայց, ցավոք, այդպես չեղավ: Ընդամենը դարձավ դեպքից դեպք փող հավաքելու և ինչ–որ կառույցներ անելու, շինարարություն կատարելու աղբյուր և միջոց:

Այնպես որ, նորից կրկնեմ` անշուշտ, փոփոխություններ պետք է լինեն մեր երկրում: Եվ առաջին փոփոխությունը պետք է այն լինի, որ ժողովուրդը վստահի իր չինովնիկին, իր պաշտոնյային: Իսկ դա կլինի այն դեպքում, երբ նրանք մաքուր աշխատեն ու կատարեն իրենց պարտականությունները: