Ամասիայի եկեղեցին՝ գյուղի կենցաղի տան ներսում

ИНТЕРВЬЮ 20 Июль, 2016 13:07

Օրերս այցելելով Շիրակի մարզի Ամասիա համայնք՝ ականատես եղանք, որ համայնքի Հայ առաքելական եկեղեցին գտնվում է կիսակառույց շենքի ներսում: Թե ինչու է համայնքային եկեղեցին գտնվում այդ շենքի տարածքում, խոսեցինք եկեղեցու հոգեւոր առաջնորդ, Տեր Զարեհ քահանայի հետ:

- Տեր Զարեհ, ինչպե՞ս եղավ, որ համայնքային եկեղեցին տեղակայվեց հասարակ, կիսակառույց շինության ներսում: Մի՞թե չկային հովանավորներ, աջակիցներ, որպեսզի եկեղեցին լիներ այլ վայրում եւ այնպիսին, ինչպիսին սովոր ենք տեսնել:

- Այն նախկինում կենցաղի տուն է եղել եւ դեռեւս Տեր Նշան քահանայի ժամանակ վերցրել են այդ տարածքը եւ վերանորոգել այն՝ որպես ժամանակավոր աղոթատեղի: Եկեղեցում օծված քարեր, 12 սյուներ կան, եւ վեմ քարի վրա պատարագ ենք մատուցում:

Ինչպես գյուղի քահանան է նշում, հովանավորներ եղել են, եկեղեցի կառուցելու ցանկություն հայտնողներ եւս, սակայն ծագած ֆինանսական խնդիրների պատճառով նպատակը կիսատ է մնացել:

Մենք հիմա համայնքում ծրագիր ունենք, որի շնորհիվ համայնքի անդամների միջոցներով, թեկուզեւ մի քանի տարում, բայց մեր ուժերով եկեղեցի կկառուցենք: «Եկեղեցասիրած երիտասարդների» հետ համատեղ մի ծրագիր ենք մշակել, որը կոչվում է «Ագրո եւ Էկոտուրիստ»:

Տարածաշրջանն էլ շատ հարմար է դրա համար: Մենք հիմա բարերար ենք փնտրում, ով մեզ կհովանավորի որոշակի պարագաներ ձեռք բերելու եւ համայնքային տուրիզմը կազմակերպելու համար: Անհրաժեշտ են վրաններ, քնապարկեր, որպեսզի խմբեր ընդունենք եւ ողջ եկամուտն ուղղենք եկեղեցու կառուցմանը:

- Ամասիայի բնակիչներն ինչպե՞ս վերաբերվեցին նման վայրում աղոթատեղի ունենալու հանգամանքին եւ դա արդյո՞ք խոչընդոտ չհանդիսացավ հավատացյալների՝ եկեղեցի գալու պատրաստակամությանը:

-Մինչ այս մենք ունեցել ենք հոգեւոր սպասավորներ, ովքեր կարողացել են ժողովրդին բերել այն գիտակցության, որ եկեղեցին առաջին հերթին հենց ժողովուրդն է: Եկեղեցին եկեղեցի է այնքանով, քանի դեռ այնտեղ այցելուներ կան եւ պատարագ է մատուցվում: Բնականաբար, բոլորն էլ, ինչպես գյուղացիներն են փաստում, ուզում են զանգի ձայն լսել, բայց գալիս են եկեղեցի եւ բավական մեծ թիվ են կազմում այցելուները:

- Մինչ այս եկեղեցու բացումը եկեղեցական տոներին մասնակցելու համար գյուղացիները հարեւան գյուղ էին գնո՞ւմ, թե՞ պարզապես չէին գնում՝ հաշվի առնելով կիսաքանդ ճանապարհն ու հեռավորությունը:

- Համայնքում առաջին հոգեւոր սպասավոր էր նշանակվել Տեր Նշանը, ով 2004-ից էր այստեղ հոգեւոր ծառայություն մատուցում: Մինչ այդ նման արարողություններ չեն իրականացվել, որովհետեւ տարածաշրջանում թուրքերով բնակեցված համայնքներ շատ են եղել եւ եկեղեցիների բացակայությունը դրանով է բացատրվում: Սկզբնական շրջանում Տեր Նշանենց տանն են հավաքվել եւ դրսում, բաց երկնքի տակ վեմ քարի վրա պատարագներ են մատուցել: Այս եկեղեցին սկսել է գործել 2005-2006թթ.: Եվ իմ փափագն ու երազանքն է, ոչ միայն որպես հոգեւորականի, այլեւ որպես համայնքի անդամի, որ ունենանք մեր եկեղեցին: Դա համայնքի յուրաքանչյուր անդամի երազանքն է: Բայց, ցավոք, դեռ չի գտնվել այն բարերարը, ով պատրաստ կլինի մինչեւ վերջ իր խոսքը կատարել: Այս եկեղեցին կառուցվել է համայնքային միջոցներով, իսկ վերանորոգումն էլ իրականացրել է «Վորլդ Վիժնը»: Վերջինս նաեւ գույք է տրամադրել եկեղեցուն կիրակնօրյա դպրոցի սրահը կահավորելու համար: Էջմիածինը նույնպես հովանավոր լինելու հնարավորությունները չունի, եւ բոլոր եկեղեցիներն էլ բարերարների օժանդակությամբ են կառուցվում: Բոլոր ժամանակներում է այդպես եղել. ժողովուրդն ինքն է եկեղեցի կառուցել:

- Հնարավո՞ր է, որ հետագայում համայնքում մեկ այլ եկեղեցի կառուցվի՝ գմբեթով եւ մեծ խաչով, թե՞ այս մեկն արդեն դարձել է գյուղինը և ձեզ համար՝ որպես հոգևորականի, դա այդքան էլ էական չէ:

- Էական է, շատ էական: Այսօր այդ կենցաղի տունը կա, վաղը կարող է այլեւս այդ նույն տեսքը չունենալ: Բայց մենք ունենք եկեղեցիներ, որ 7-րդ դարից կամ ավելի վաղ շրջաններից են մեզ ժառանգություն հասել: Ինձ համար՝ որպես Հայ առաքելական եկեղեցու հոգեւորականի, եկեղեցի ունենալու անհրաժեշտությունը կա: Եկեղեցու սրահը սրբագործված է, սյուների փոխարեն օծված քարեր կան, որոնք ըստ էության հենց եկեղեցու՝ 12 առաքյալների խորհրդանիշն են:

Բացի այդ՝ վեմ քարն ունենք, որի վրա պատարագում ենք, եւ էականը այն է, թե դու հոգեւոր իմաստով ինչ ընկալմամբ եւ ինչ ըմբռմամբ ես մոտենում այդ խորհրդին: Բնականաբար, բոլորս էլ գիտակցում ենք, որ որտեղ աղոթում ենք, որտեղ պատարագ ենք մատուցում, Աստված արդեն այդտեղ ներկա է: Ամեն դեպքում եկեղեցի ունենալը, ինչպես ընդունված է մեր հասարակության մեջ, եւ՛ պետք է եւ՛ անհրաժեշտ:

Երբ մարդիկ այցելում են մեր համայնք, փորձում են հասկանալ՝ քրիստոնեակա՞ն է, թե՞ մուսուլմանական: Երբ մտնեն Ամասիա, եկեղեցի չեն տեսնի եւ չեն իմանա՝ այն քրիստոնեակա՞ն համայնք է, թե՞ հեթանոսական: