Մեր մեծագույն բարդույթը էլիտար ճգնաժամն է․ «հասկանանք», «սպասենք», «թույլ տանք» բառերի պերմանենտ տիրաժավորումն էս ազգի համար պատուհաս է դարձել. Արմեն Հովասափյան
БЛОГ
Նիկոլը պատրաստ է ամեն ինչի․ նրա համար չկա անառիկ սահման, որը չսակարակվի, չկա ազգ, որին չդավաճանի, չկա արժեք, որի վրա թքած չունենա, ու քանի որ պատմության ժամացույցն արդեն սկսել է հետհաշվարկը, Նիկոլը ճգնում է իր ծրագրի ամենավերջին փուլը հասցնել ավարտին՝ բոլոր բևեռներին սիրաշահելով ու համոզելով։ Այս ամեն ինչի մեխը՝ ցանկացած գնով իշխանություն պահելն է։
Եթե չեք պատկերացնում, ասեմ՝ էս ամեն ինչը Հայաստանի թրքացման ծրագրի վերջին փուլն է, եթե ուշադիր նայեք, ապա պարզ կտեսնեք, որ սա այլևս ենթադրություն չի՝ սա ընթացք է, որի անունը քողարկել չեն էլ փորձում։ Իսկ «խաղաղության քավորությունը», որը Արևմուտքը պատվիրակել է Էրդողանին, էլի խոսում է ամեն ինչի մասին։ Ըստ էության՝ որևէ հայանպաստ բովանդակություն չունեցող համաձայնագրեր են թխում, որոնց քարը քարի վրա չի դրվելու, բայց դրա տակ մեր տունն է մնալու, մեր հողը, մեր պետականության պատառը։
Դե իսկ այս ամենը՝ տեղի ա ունենում Ռուսաստանի ուղիղ քթի տակ, ու եթե մեկը դեռ մտածում է, թե Մոսկվան չի հասկանում՝ չարաչար սխալվում է։ Ուղղակի տրամաբնությունը շատ պարզ է․ Հարավային Կովկասի կորուստից հետո հաջորդ կանգառը՝ Հյուսիսային Կովկասն է։
Բայց ամենասարսափելին ո՛չ Թուրքիայի նկրտումներն են, ո՛չ Արևմուտքի ցինիզմը, ու ոչ էլ ՌԴ-ի լռությունը։ Այլ այն, որ Նիկոլն ու հայկական շահը՝ որևէ կապ չունեն։ Էս ամեն ինչի մեջ չկա հայկական շահը։ Դրանք իրար զուգահեռ աշխարհներ են, որոնք չեն հատվում ոչ մի կետի վրա։ Իրավիճակի դրամատիզմն այնտեղ է, որ երբ պետության ղեկին կանգնած մարդը քեզ հետ ոչ մի կետում չի հատվում, դու՝ որպես ազգ, արդեն սկսում ես քանդվել ներսից։
Իմ համար արդեն ջրի պես պարզ է, թե ոնց է Հայաստանը նախկինում բաժանվել․ ամենացավալին այն է, որ այսօր դա կրկնվում է, բայց՝ էլ ավելի բաց, էլ ավելի ցինիկ, էլ ավելի սառը հաշվարկով։ Եթե նախկինում բաժանում էին կամ գաղտնի կամ կուլուարային պատեհապաշտությամբ, հիմա՝ հրապարակային, թրքասեր հրճվանքով։ Խնդիրն այն է, որ Հայաստանը երբեք չեն բաժանել, երբ ժողովուրդը կանգնած ա եղել, այլ այն փուլում, երբ ղեկավարությունը կամ օտարահպատակ է եղել, ծախու ու ձևական, կամ ուղղակի՝ պետություն չի եղել։
Մեր մեծագույն բարդույթը էլիտար ճգնաժամն է․ «հասկանանք», «սպասենք», «թույլ տանք» բառերի պերմանենտ տիրաժավորումն էս ազգի համար պատուհաս է դարձել։
Բանաձևն ամենահասարակն է․ երբ դավաճանը դուրս չի մղվում, դավաճանը դառնում է համակարգ, իսկ երբ դավաճանությունն է դառնում օրակարգ, պետականության գոյությունը դառնում է ժամանակի հարց։





















































1
Кто и как проявляет себя в рамках этой антицерковной кампании. «Паст»
2
Пашиняна очень беспокоит перспектива консолидации новых сил: «Паст»
3
Депутат парламента: Ожидаются значительные уступки Армении, и цель властей – изолировать всех, кто м...
4
Что ожидается с 1 сентября в связи с дорожным движением в Ереване? «Паст»
5
Самвел Карапетян подал в суд на блогера Романа Багдасаряна