Բարզանիի հրաժարականը ոչ թե ավարտ է, այլ` սկիզբ
INTERNATIONAL NEWSԻրաքյան Քուրդիստանի առաջնորդ Մասուդ Բարզանին հոկտեմբերի 28–ին նամակ է հղել տարածքային խորհրդարանին՝ օրենսդրին առաջարկելով նախապատրաստվել նոր ընտրությունների անցկացմանը: Այլ կերպ ասած՝ Բարզանին փաստացի հրաժարական է ներկայացրել այն բանից հետո, երբ օրեր առաջ՝ հոկտեմբերի 24–ին, խորհրդարանն 8 ամսով երկարացրել էր նրա լիազորությունների ժամկետը՝ ելնելով Քուրդիստանի անվտանգության և կայունության պահպանման անհրաժեշտությունից: Ներքաղաքական լարված իրավիճակի այսօրինակ հանգուցալուծման սցենարը, հավանաբար, օրեր շարունակ էր քննարկվել ներքաղաքական դաշտում, որովհետև խորհրդարանը նույնիսկ երկուշաբթիին չսպասեց և հենց կիրակի օրն արտահերթ նիստ հրավիրելով՝ հաստատեց նախագահի հրաժարականը: Մյուս կողմից էլ՝ տեսակետներ հնչեցին առ այն, որ և՛ քրդական առաջնորդը, և՛ օրենսդիրը չափազանց մեծ սխալ են գործում այն փխրուն իրավիճակում, երբ Բաղդադը, սոսկ 24–ժամյա զինադադարի հաստատմամբ, քրդերին իր նոր վերջնագիրն է ներկայացնում:
Բանն այն է, որ հոկտեմբերի 28–ին՝ իրաքյան Նեյնավայում (Նինվեի նահանգ՝ Մուսուլ կենտրոնով), կենտրոնական կառավարության ներկայացուցիչների և քրդական հրամանատարների մասնակցությամբ, համատեղ նիստ է հրավիրվել՝ քննարկելու սահմանային անցակետերում և իրաքյան բոլոր վիճելի տարածքներում կառավարական ուժերի ներկայության համար անհրաժեշտ պայմաններ ստեղծելու խնդիրը: Այլ կերպ ասած՝ Բաղդադը Փեշմերգայից պահանջել է հեռանալ վերոնշյալ տարածքներից և դեմոնստրատիվ կերպով է խնդիրը քննարկել ոչ թե Բարզանիի ու նրա կառավարության, այլ Փեշմերգայի հրամանատարության հետ, որն, ինչպես գիտեք, մասնատված է քրդական առաջնորդի պաշտպանության հարցում: Ճիշտ է՝ Բարզանիի մամլո քարտուղար Վահալ Ալին Reuters–ին հայտնել է, թե այդկերպ հող է նախապատրաստվում Բաղդադ–Էրբիլ դիվանագիտական աշխատանքի համար, ինչի մասին նաև Միջազգային կոալիցիայի հրամանատար Ռայան Դիլոնն էր ավելի վաղ խոսել, բայց ակնհայտ է, որ պաշտոնական Էրբիլը կամ գոնե Բարզանին, անկյուն են քշվել, ու նաև այս լույսի տակ է պետք դիտարկել վերջինիս հրաժարականը: Համենայն դեպս, այդ մասին է վկայում նաև շիական Հաշդ աշ–Շաաբի հրամանատարներից մեկի՝ BBC–ին տված հարցազրույցը, ըստ որի՝ «Բաղդադն ու Փեշմերգա՛ն են քաղաքական բանակցություններ սկսել և այդ նպատակով են ռազմական կոմիտե ձևավորել»: Անշուշտ, առաջին հայացքից այս փաստը նորմալ է դիտվում Բարզանիի հրաժարականի համատեքստում: Բայց երբ քրդական մամուլը գրում է, թե Փեշմերգան նույն պահին է մերժել Բաղդադի վերջնագիրը (ինչը հենց կառավարության ցանկությունն էր, և Փեշմերգայի մերժումն էլ, ի դեպ, պաշտոնական աղբյուրներով չի հաստատվում), իսկ Բարզանին էլ քուրդ ժողովրդին ուղղված իր շաբաթօրյա հեռուստաուղերձում է հայտարարում, որ նախագահական լիազորությունները վայր դնելուց հետո որպես փեշմերգա՛ կշարունակի քուրդ ժողովրդի անկախական պայքարին ուղղված իր գործունեությունը, ամեն բան խիստ տարօրինակ երանգ է ստանում: Ավելին՝ ընդհանրապես է խճճվում Բարզանիի խորհրդական Քեմին Քավրամիի այն հայտարարությունից հետո, թե քրդական առաջնորդն ամենևին էլ չի պատրաստվում հեռանալ քաղաքականությունից և կշարունակի ղեկավարել Իրաքյան Քուրդիստանի Բարձրագույն քաղաքական խորհուրդը: Մի բան, ինչը ոչ միայն ընդդիմության, այլև Քուրդիստանի ազգային անվտանգության ուժերի վրդովմունքն է առաջ բերել: Անշուշտ, ոչ թե կամ ոչ այնքան իշխանական վերադասավորումների, որքան Բարզանիի առաջացրած ներքաղաքական/հանրային պառակտման տեսքով: Sky News Arabia–ի փոխանցմամբ՝ Իրաքի անվտանգության ուժերը կիրակի օրը հայտարարել են, որ խոշոր ողբերգություն են կանխել՝ խափանելով Մասուդ Բարզանիի կողմնակիցների խորհրդարանական գրոհը, և, փառք Աստծո, որ ամեն բան ավարտվել է սոսկ խորհրդարանի նիստի ընթացքում՝ բակում հնչած մի քանի կրակոցներով...
Այսպիսով, այս պահին քրդական խնդրի հետ կապված միակ հստակ փաստն այն է, որ բացի Էրբիլ–Բաղդադ առճակատումից և դրա հետագա զարգացման անորոշությունից, Իրաքյան Քուրդիստանում նաև ներքաղաքական նոր և խիստ անկանխատեսելի պրոցեսներ են խմորվում՝ միաժամանակ բոլոր թևերի նկատմամբ հանրային անվստահության, պառակտվածության և հնարավոր քաղաքացիական առճակատման լուրջ բաղադրիչով: Մի կողմում Փեշմերգան ու անվտանգության ուժերն են, որոնց բացառմամբ որևէ կառավարություն նույնիսկ սեփական անվտանգությունը չի կարող պահպանել, մյուս կողմում՝ Բարզանին, որն իրեն փեշմերգա հայտարարելով հանդերձ՝ շաբաթօրյա հեռուստաուղերձում այդ կառույցին փաստացի դավաճան կոչեց՝ հայտարարելով, որ առանց կռվի քրդական տարածքները կառավարական ուժերին հանձնելը Փեշմերգայի հրամանատարության՝ «ժողովրդի թիկունքին խրած դավաճանական դանակ» է պետք դիտարկել



