ՆԱՏՕ–ՌԴ հակամարտությունը Սառը պատերազմ է հիշեցնում

Հավանաբար ճշմարիտ են նրանք, ովքեր պնդում են, թե ԽՍՀՄ–ի փլուզումից, միջազգային հարաբերությունների՝ Յալթա–Պոտսդամյան համակարգի վերացումից հետո աշխարհը դեռ երբեք այսքան մոտ չէր եղել նոր Սառը պատերազմի բռնկմանը: Այս առումով, անշուշտ, երկրորդական է փորձագետների բանավեճը, որոնց մի մասը նոր փուլի սկիզբը ՌԴ նախագահ Պուտինի 2007 թ. մյունխենյան ճառն է համարում (այդտեղ Պուտինը ձեռնոց նետեց միջազգային հարաբերությունների գործող համակարգին՝ խոսելով հավասարակշռության խախտման, միաբևեռ աշխարհի վտանգավորության, ՆԱՏՕ–ի՝ դեպի Արևելք ընդլայնման մասին՝ խոստանալով հակազդել դրան), մյուս մասը՝ 2008 թ. ռուս–վրացական կարճատև պատերազմը, որի ժամանակ կտրուկ սրվեցին Արևմուտք–Ռուսաստան հարաբերությունները, երրորդները՝ արդեն 6 տարի տևող սիրիական պատերազմը, երբ Պուտինը խառնեց Արևմուտքի պլանները, ուրիշները՝ 2014–ը, երբ ՌԴ–ն փաստացի անեքսիայի ենթարկեց Ղրիմը:

 

Բայց կարևորն, իհարկե, ոչ թե թվականներն են, այլ ներկայում հաստատված միջազգային դրությունը, որն օր օրի ավելի է սրվում թե՛ Ռուսաստանի, թե՛ Արևմուտքի, տվյալ դեպքում՝ ՆԱՏՕ–ի անհեռատես գործողությունների պատճառով: Այն, ինչ տեղի է ունենում 2013–ի Վիլնյուսյան գագաթնաժողովից սկսած՝ ոչ այլ ինչ է, քան ՆԱՏՕ–Ռուսաստան սպառազինության մրցավազք և միմյանց սահմանների մոտ մկանների ցուցադրություն, ինչը ոչ մի լավ բանի չի հանգեցնի: Ընդ որում, դա արվում է անթաքույց, թե՛ օդում, թե՛ ցամաքում, թե՛ միջազգային ջրերում, թե՛ կիբեր–տարածության մեջ: Եվ ՆԱՏՕ–ի վերջին գագաթնաժողովն էլ, որում որոշվեց կտրուկ ավելացնել ռազմական ծախսերը՝ նույնպիսի դիրքորոշման հանգեցնելով Ռուսաստանին, նորից ապացուցեց, որ մոտ ապագայում Արևմուտք–ՌԴ հարաբերությունների կարգավորման հեռանկարները մշուշոտ են: Այս գործին, ինչպես երևում է, նույնիսկ ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփի չապացուցվող ռուսասիրությունը ոչնչով իր նպաստը չի բերում, և անցնող շաբաթվա իրադարձությունները, որ ծավալվեցին Բալթիկ ծովում (որտեղ ԱՄՆ–ը և ՆԱՏՕ–ն լուրջ քայլեր են ձեռնարկում Հյուսիսային բևեռում ռազմական գերիշխանություն հաստատելու համար), ասվածի լավագույն վկայությունն էին: