Ռուսաստանն ու Արևմուտքը կձևավորեն Հայաստանի հաջորդ խորհրդարանը, իսկ ՀՀԿ–ն կզրկվի մենաշնորհից

ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ 11 Նոյեմբեր, 2016 18:00

Past.am-ի հյուրն է քաղաքական տեխնոլոգ Արմեն Բադալյանը

– Պարոն Բադալյան, առանց քաղաքական բարեփոխումների հնարավո՞ր են բարեփոխումներ տնտեսական դաշտում:

– Այո, սկզբնական շրջանում հնարավոր են: Սակայն, կախված տնտեսական փոփոխությունների անցկացման ժամկետներից և խորքայնությունից, ինքնըստինքյան այդ փոփոխությունները դառնում են հիմք, որպեսզի տեղի ունենան նաև քաղաքական փոփոխություններ:

– Իսկ ներդրումների պարագան կապված չէ՞ քաղաքական իրավիճակի հետ: Այն նաև քաղաքական դաշտի խնդիր չէ՞:

– Ոչ այդքան: Կարելի է տնտեսական դաշտը գրավիչ դարձնել, և այդ դեպքում ներդրումներն իրենք իրենց կհոսեն: Ներդրումների համար էական չէ, թե ով է իշխում այդ երկրում և ինչպիսի քաղաքականություն է վարում:

Իհարկե, լրիվ անտեսել չենք կարող քաղաքական պարագան, ինչ–որ չափով նշանակություն ունի տվյալ խնդիրը: Բնականաբար, տնտեսական դաշտի հավասար հնարավորություն ունեցող երկու երկրներից ներդրողը կնախընտրի այն երկիրը, որն ունի արևմտամետ արտաքին քաղաքականություն, և ոչ այն երկիրը, որի քաղաքականությունը ռուսամետ է: Այո, այսպես է. արտաքին քաղաքական կողմնորոշման հարցը բավականին նշանակություն ունի: Ավելին` եթե մի երկրում առավել ժաղովրդավարական հարաբերություններ են, ներդրումները կհոսեն այնտեղ:

Բայց այս ճշմարտության կողքին չմոռանանք նաև մեկ այլ փաստ. աշխարհում ամենաշատ ներդրումները կատարվում են Չինաստանում, որը քաղաքականապես այդքան էլ ազատ երկիր չէ: Եվ դա այն պատճառով, որ այստեղ տնտեսական դաշտը բավականին գրավիչ է ներդրողի համար: Այնպես որ, ներդրումների հոսքը պայմանավորել միայն քաղաքական համակարգով, այդքան էլ ճիշտ չէ: Ներդրողը գնում է այն երկիրը, որտեղ կան տնտեսական նորմալ պայմաններ և որտեղ դատարանի միջոցով հնարավոր է պաշտպանել սեփական իրավունքները:

– Լավ, պատկերացնենք` տնտեսական առումով երկիրը բարելավվեց, մեր կառավարությունը կարողացավ հասնել դրան: Դրանից հետո արդեն վարչապետը կմտնի՞ քաղաքական դաշտ և կզբաղվի՞ քաղաքական բարեփոխումների հարցով:

– Վարչապետն արդեն քաղաքական դաշտում է: Հնարավոր չէ լինել վարչապետ և չլինել քաղաքական դաշտում: Որովհետև կառավարությունը քաղաքական մարմին է, և նրա ծրագրերը հաստատվում են խորհրդարանում: Որովհետև նրան պաշտպանում է Հանրապետական կուսակցությունը, որը կրկին քաղաքական ուժ է, որի նախագահն էլ հանրապետության նախագահն է:

– Իսկ քաղաքական բարեփոխումների կգնա՞ն, ըստ Ձեզ:

– Ինչ–որ չափով` այո: Նայած ինչ ենք հասկանում քաղաքական բարեփոխում ասելով: Անձամբ ես քաղաքական բարեփոխում ասելով նկատի ունեմ կուսակցությունների վերապրոֆիլավորումը դեպի ռուսամետություն: Եվ դա տեղի կունենա:

– Իսկ հիմնական` առանցքային հարցի ուղղությա՞մբ. կվերացվի՞ քաղաքական մենաշնորհը:

– Ըստ իս, քաղաքական մենաշնորհը որոշ ժամանակ հետո կվերացվի, որովհետև չեմ կարծում, թե Ռուսաստանին ձեռնտու է լինելու, որ Հայաստանում իշխի մեկ կուսակցություն: Ամենայն հավանականությամբ հաջորդ տարվա խորհրդարանական ընտրություններում Հանրապետական կուսակցությունը այլևս չի ունենա քաղաքական մենաշնորհ: Կլինեն մեկ–երկու ռուսամետ ուժեր: Այսինքն`կլինի ռուսամետ ուժերի դաշինք, որն էլ վարչապետին հնարավորություն կտա նորից իրականացնել իր գործունեությունը:

– Իսկ ընտրություննե՞րն ինչպիսին կլինեն, կանցկացվե՞ն ազատ, արդար ընտրություններ: Կգնա՞ն այդ քայլին:

– Իհարկե` ոչ: Որովհետև Հայաստանում ազատ, արդար ընտրություններ անցկացնելու համար անհրաժեշտ է ուժեղ, հզոր, տնտեսապես հարուստ հասարակություն: Իսկ եթե դա չկա, ապա ազատ և արդար ընտրություններ ոչ ոք չի անցկացնի:

Ուստի հաջորդ տարվա խորհրդարանական ընտրություններն էլ, բնականաբար, ազատ և արդար չեն լինի: Քանզի, անկախ ամեն ինչից, և՛ Արևմուտքը, և՛ հատկապես Ռուսաստանը շահագրգռված են, որ ապագա խորհրդարանում լինի ռուսամետ ուժերի գերակայություն: Արևմուտքը շահագրգռված է, որովհետև հասկանում է, որ ինքը չի կարող խորհրդարանում ապահովել արևմտամետ ուժերի գերակայություն և կբավարարվի որոշակի տեսանելի խմբակցության առկայությամբ: Իսկ Ռուսաստանը կձգտի հստակ արդյունքի, այն է` ռուսամետ ուժերը գերակայեն Ազգային ժողովում: Նշանակում է` տեղի կունենան կանխավ պայմանավորված արդյունքով ընտրություններ: