Հեղափոխականությունը վաղուց պետք է փոխարինված լիներ պետականավարությամբ
БЛОГ
Սուրեն Սուրենյանցը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է
Այս թեմայով մի քանի անգամ գրել եմ, սակայն ՖԲ-ում "հակամարտ" կողմերի ներկայացուցիչները շարունակում են նույն թեզերի շրջանառությունը։
Մարտական գործողությունների քարտեզի մասին
Այն մեզ համար գոնե այս պահին նպաստավոր չէ ու վկայում է այն մասին, որ Ադրբեջանի վերահսկողության տակ են անցել ազատագրված տարածքներից չորսը։ Սակայն այդ քարտեզը հիմք չէ, որպեսզի վստահ պնդումներ արվեն մեր պարտության մասին, որովհետև պատերազմը շարունակվում է ու ամեն օր սպասելի է, որ քարտեզը կարող է ենթարկվել փոփոխությունների ու բոլորիս խնդիրն է անել այնպես, որ այդ փոփոխություններն արտացոլեն հայկական կողմի հաղթանակը։
Մյուս կողմից՝ ճիշտ չէ, երբ իշխանության կողմնակիցները՝ որպես ալիբի, մեխանիկորեն բերում են արցախյան առաջին պատերազմի օրինակը։ Իհարկե, տա Աստված, որ այդ պատերազմի օրինակով սկզբնական ծանր փուլին հաջորդեն հաղթանակները, սակայն այսօրվա իրականությունն արմատապես տարբեր է 90-ականների իրավիճակից։ Միայն երկու հանգամանք կնշեմ․ այն ժամանակ որոշակի աշխարհակարգ կար՝ իր զսպող գործիքներով, միջազգային ինստիտուտների և իրավունքի հեղինակությունը կասկածի տակ չէր դրվում կամ դրանք այսօրվա չափ հեղինակազրկված ու արժեզրկված չէին, բացի այդ՝ Թուրքիան այսքան ակնհայտ չէր միջամտում պատերազմին ու պատահական չէ, որ հարաբերական չեզոքության շնորհիվ ընդգրկվեց Մինսկի խմբում։
Ես չեմ ասում՝ հիմա վիճակն անելանելի կամ փակուղային է, պարզապես արձանագրում եմ այսօրվա առանձնահատկությունները։
Լուծումների մասին
Պատերազմի ժամանակ ներքաղաքական օրակարգ չկա։
Այս պնդումը վերաբերում է թե իշխանությանը, թե ընդդիմությանը։ Օրինակ՝ խրախուելի չէ, որ ընդդիմության մի հատվածն առաջարկում է օպերատիվ շտաբ ստեղծել կամ այն, որ Վազգեն Մանուկյանը հորդորում է իշխանությունը հանձնել բանակին։ Բացի այն, որ այս առաջարկությունները մեխանիկորեն կրկնում են 90-ականների որոշ լուծումներ ու բովանդակային առումով հին են՝ ակնհայտ հակասության մեջ են Սահմանադրության ու դրա կարգավորումների հետ։ Բացի այդ՝ գոյություն չունեն "կախարդական փայտիկ" ունեցող մեխանիզմներ ու անհատներ, ըստ այդմ՝ նման առաջարկությունները կարող են դիտվել ներքաղաքական "հրադադարը" խախտելու և իշխանափոխություն պահանջելու համատեքստում, ինչը, մեղմ ասած, դրական չէ։
Բայց "կախարդական փայտիկ" չունի նաև գործող իշխանությունը, ինչի ապացույցն է նաև ստեղծված ծանր իրավիճակը։ Եթե Նիկոլ Փաշինյանի թիմը չի ստեղծում լեգալ հարթակներ՝ խորհրդարանական ու արտախորհրդարանական ընդդիմությանը, երկրի նախկին ղեկավարներին գործընթացում ներգրավելու համար, ապա, իր հերթին, խախտում է ներքաղաքական "հրադադարը"՝ նաև վտանգելով Հայաստանի ու Արցախի անվտանգությունը, որովհետև ակնհայտ է՝ գործող իշխանությունը նույնպես միայնակ չի կարող հաղթահարել ստեղծված ծանր վիճակը։
Օրինակ, հասկանալի չէ, որ ԱԽ նիստ հրավիրելու խորհրդարանական ընդդիմության առաջարկությունը մնում է օդում կախված, երբ ակնհայտ է դրա անհրաժեշտությունը։
Հեղափոխականության կամ "ֆեյսբուքային կառավարման" վերջը
Հեղափոխական գործիքակազմով այս պատերազմը հաղթել կան արժանապատիվ խաղաղության հասնել հնարավոր չէ։ Հեղափոխականությունը վաղուց պետք է փոխարինված լիներ պետականավարությամբ, սակայն հիմա դա անհրաժեշտություն է ու ոչ թե՝ նպատակահարամարություն։
Պատերազմի ժամանակ անհրաժեշտ է նպատակասլաց ու օպտիմալ կառավարում՝ պետական բոլոր ռեսուրսների, հասարակության բոլոր շերտերի ներուժի օգտագործմամբ։ Պատերազմի ժամանակ կայացվում են ոչ ստանդարտ որոշումներ, որոնք այդ պահին կարող են ամբողջովին ընկալելի չլինել հասարակության համար։ "Ֆեյսբուքյան կառավարումը" պետք է բացառվի․ վարչապետը չպետք է լայվերի միջոցով պետական կարևոր միջոցառումների կամ որոշումների մասին խոսի։ Երկրի ղեկավարի հեռուստատեսային ուղերձները պետք է լինեն կոնկրետ գործողությունների, միջոցառումների, որոշումների մասին՝ երբեք չուղղորդվելով ֆեյսբուքյան տրամադրություններով։




















































