«Ես ուզում էի սիրել, երեւի այդ պատճառով էլ նա եկավ». Լեւոն Հարությունյան

Առավել մանրամասն՝՝Այստեղ

Լեւոն Հարությունյանը աշխատանքային դադարներ գրեթե չի վերցնում ո՛չ ֆիլմերից, ո՛չ սերիալներից, ո՛չ էլ ներկայացումներից, ավելին՝ դերասանը նաեւ վարում է բազում միջոցառումներ։ Ծննդյան տարեդարձին ընդառաջ՝ նա անկեղծացել է BRAVO.am-ի հետ զրույցում: Դերասանի 53-ամյակը կլրանա հունվարի 19-ին:

-Ինչպե՞ս նշեցիք Ամանորը:

- Լավ է, որ այս տոնին մենք ազգովի մի բան ենք անում եւ մի բան ենք ուզում, այդ պահը կարեւոր է եւ գնահատելի, բայց չեմ սիրում, երբ դրանում ձեւականություն է լինում եւ պարտավորություններ: Այս Ամանորն ինձ համար առանձնահատուկ էր. այն անցկացրել եմ քնած, Հայաստանից դուրս եւ ամենակարեւորը՝ որդուս հետ։

-Հետաքրքիր է, որ մանուկների սիրելի դերասանը (Լ. Հ.-ն վարել է մանկական «Յո-յո շոու» հաղորդաշարը) երբեք հանդես չի եկել Ձմեռ պապի կերպարով։

- Այո, եւ դա պատահական չէ. ես չեմ սիրում խաբել: Երբ տղաս ութ տարեկան էր, ասացի՝ Ձմեռ պապ չկա, եւ դա արեցի մեկ բանի համար, որ 12 տարեկանում նա սթրես չապրի։ Միգուցե շատերը մեղադրեն, բայց այդպես եմ վարվել եւ ասեմ՝ չեմ էլ զղջում։

- Ինչպիսի՞ն է Ձեր որդին՝ Դավիթը: Իր տեսակով նմա՞ն է Ձեզ։

-Ժամանակ առ ժամանակ նկատողություններ եմ անում... Մի բան է ինձ դուր գալիս՝ որդուս հայացքը, որով ինձ երկար նայում է, եւ լռելու շնորհքը: Այդ հայացքից հասկանում եմ, որ իրավունք չունեմ իր ազատությունը սահմանափակել։ Հասուն տղա է՝ իր ուրույն մտածելակերպով, իր բնավորությամբ։

- Տարեցտարի Ձեզ ավելի երիտասարդ եք Ձեզ զգում, զբաղվածությունն էլ է մեծանում... Գաղտնիքը կասե՞ք։

-Իրականում չեմ մտածում մահվան մասին։ Սա է, որ ինձ ավելի երիտասարդ է պահում։ Երբ լրացավ 50-ամյակս, շատ էի մտածում՝ քիչ մնաց, բայց հետո հասկացա, որ քիչ չի մնացել․ ամեն օրվա մեջ շատը կա, պետք է գնահատել։ Ես այս տարիքում անգամ սիրահարվել եմ։

-Այո՛, Դուք 3 տարի առաջ հանդիպեցիք երիտասարդ մի աղջկա, ով լոլիկով ձվածեղը դարձրեց կծու, իսկ կյանքը՝ քաղցր։ 50 տարեկանում ինչպե՞ս հաջողվեց նորից սիրահարվել։

-Սեր էր, որը պետք է գար։ Այդ ժամանակ պետք է հասկանալ՝ կարող ես ընդունել, թե՝ ոչ։ Ես ուզում էի սիրել, երեւի այդ պատճառով էլ նա եկավ: Ուրախ եմ, որ նա կա իմ կյանքում։ Իհարկե, երբ նոր մարդ է գալիս քո կյանք, իր հետ նոր համեր է բերում՝ քաղցր, դառը կամ ավելի դառը։

- Երջանի՞կ եք։

-Այո, կատարյալ երջանիկ եմ։

- Ասում եք՝ երազանքներ ունենալ չեք սիրում, քանի որ դրանք չիրականացրած ցանկություններն են: Հետաքրքիր է, 53-ամյակի շեմին Ձեր բոլոր ցանկությունները կատարվե՞լ են, թե՞ որոշները դարձել են երազանք։

-Չէ, իհարկե, կան, բայց երբեք չեմ մտածում, թե չեմ կարող իրականացնել, քանի որ միշտ սպասում կա։ Ամեն տարիքում էլ հնարավոր է ամեն բան անել, պետք է պարզապես բանաձեւ գտնել եւ ձգտել։ Երբեմն գալիս է «արդեն ուշ է» միտքը, բայց ես հրաժարվում եմ այդ մտքից։

- Խոստովանել եք, որ ունեք բարդույթներ: Որո՞նք են պատճառները, միգուցե ոտքի խնդիրը, որն ուղեկցել է Ձեզ որոշ ժամանակ։

- Բարդույթների հիմքում քիչ իմանալն է, քիչ կրթվելը, քիչ կարդալը։

-Դուք նման խնդիր ունե՞ք։

- Ունեմ: Միգուցե չի զգացվում, բայց երբ զրուցում եմ կիրթ մարդու հետ, ով մեծ պաշար ունի, կամ գնում եմ իրադարձության, որից քիչ եմ տեղեկացված, այդտեղ սահմանափակվում է շփումը, դառնում եմ միայնակ։ Միգուցե ես եմ ինձ այդպիսին դարձրել, միգուցե իմ տեսակն է, չեմ կարող ասել, բայց մի բան եւս նշեմ, որ իմ բարդույթներն ինձ համար թանկ են։

-Ծնվել եք Սասունիկ գյուղում, ճանապարհներին միրգ եք վաճառել միայն մեկ բանի համար, որպեսզի վաստակած գումարով հասնեք Երեւան: Ինչո՞ւ, ի՞նչ կա այստեղ, որ չկար Սասունիկում։

-Երեւանում կար այն, ինչ չկար Սասունիկում. այն, ինչ ունեմ այսօր՝ իմ մասնագիտությունը, իսկ հիմա Երեւանում չկա այն մաքրությունը, որը կա Սասունիկում, եւ որին շատ եմ կարոտում։ Ժամանակ առ ժամանակ իմ դասընկերների, ընկերների հետ հանդիպում ենք, առնում այդ կարոտը: Այսօր որոշ հանգամանքներով պայմանավորված՝ չեմ կարողանում գնալ այնտեղ, բայց ասեմ, որ նրանց շատ կարոտում եմ եւ սիրում։

-Մի առիթով նշել եք, որ մարդիկ փոխվել են: Ի՞նչ է պակասում այսօր մարդկանց։

-Այսօր պետք է բարի լինել: Նկատե՞լ եք՝ ինչ շատ է մուննաթը, մարդիկ կորցրել են նաեւ չափի զգացողությունը։ Այսօր դիմացինին սկսել ենք չափել մեր ունեցածով՝ չհասկանալով՝ դիմացինն ինչ ունի։ Սերն է պակասել. մարդիկ չեն կարողանում սիրել միմյանց, իսկ բոլորս սիրո պակաս ունենք։

- Երբ արտերկրում վիրահատեցին Ձեզ, ստիպված էիք որոշ շրջան փռում աշխատել՝ բուլկիի բույրը, հացի համը․․․ Կարոտո՞վ եք հիշում, թե՞ այդ ամենի մեջ տխրություն կա։

- Դա ինձ համար հնարավորություն էր հասկանալու, թե որ ճանապարհով պետք է գնամ, եւ այսօր, որ այստեղ եմ՝ Հայաստանում, եւ զբաղվում եմ իմ շխատանքով, այն ամենի արդյունքն է, ինչի միջով անցել եմ։ Այդ հիշողությունները շատ քաղցր են ինձ համար. երբ հիշում եմ այդ փուռը, բուլկին, բնավ չեմ տխրում։

-2020-ին ի՞նչ անելիքներ ունեք։

- Ուզում եմ մոնոներկայացմամբ հանդես գալ: Ունեմ հատուկ ինձ համար գրված պիես։ Այս տարի ցանկանում եմ անել իմը. մի քիչ դժվար է, բայց հուսով եմ՝ կանեմ։