Նադեժդա Սարգսյանը թոռնիկի, Էմմիի հղիության և քաղցկեղը հաղթահարելու մասին

Tert.am Life-ը երգչուհի Նադեժդա Սարգսյանի հետ 2016-ն ամփոփող հարցազրուց է արել:

 -Ամփոփենք 2016 թվականը: Ինչպիսի՞ տարի էր Ձեզ համար:

 -2016 թվականն ինձ համար ամենաերջանիկ տարին էր: Ամենասպասված թոռնիկս և Էմման երկու անգամ եկան Հայաստան: Եթե առաջ Skype-ով կամ Viber-ով էի ուրախանում, այս տարի գրկեցի ու շոշափեցի թոռնիկիս՝ մարմինս վրա զգալով այդ երջանկությունը: Նոյեմբերին նա դարձավ 1 տարեկան: Ցավոք, չկարողացա մեկնել, բայց շուտով կգնամ Միացյալ Նահանգներ: Գալիք տարին կդիմավորեմ նրանց հետ: 2016-ն ինձ ուրախացրեց նաև աշխատանքում: «Մանկական Եվրատեսիլ»-ում Հայաստանը ներկայացնելու համար ընտրվեցին իմ երկու սաները: Երկուսն էլ ինձ համար անհատ կատարողներ են ու շատ ուրախ եմ, որ դուետով ներկայացան: Ես նրանց հաղթողներ եմ համարում:

 -Այս տարի նաև իմացաք, որ շուտով երկրորդ անգամ եք տատիկ դառնալու մասին:)

 -Այո, դա կրկնակի ուրախություն էր: Կարծում եմ՝ խոսքերով դժվար է բացատրել, թե ինչ զգացողություններ ունեի: Այդ լուրն ինձ  լավ զգալու, ինձ հետևելու, առողջ լինելու ստիմուլ է տալիս, որպեսզի գնամ, տեսնեմ իրենց: Հուսամ՝ մինչև ծնվելը կմնամ Էմմկայի մոտ: Առաջին երեխայի ծնունդին չեմ եղել, երկրորդին կլինեմ:

 

 -Ո՞վ հայտնեց, որ երկրորդ անգամ եք թոռնիկ ունենալու:

 -Հղիության մասին իմանալուն պես Էմմին առաջինն ինձ է զանգել: Ուրախությունից խելագարվել էի, բայց դեռ սեռը չգիտեինք: Հետագայում սեռն էլ իմացանք: Էմմկան ասում է, որ 4 երեխա է ունենալու՝ իր երեխային քույր և եղբայր է պետք, քանի որ ինքը միայնակ է եղել և շատ է զգացել դրա պահանջը:

 -Այդ պահին ափսոսանք չզգացի՞ք, որ սահմանափակվել եք միայն մեկ երեխայով:

-Շատ: Գիտեք, ինչքան եմ ափսոսում, որ երեխայիս մենակ եմ թողել: Այն ժամանակ մտածում էի՝ դե 30 տարեկան եմ, հիմա պետք է աշխատել, հետո կունենամ: Նույնիսկ մի անգամ ասել էի, որ 50 տարեկանում երկրորդ երեխա կունենամ: Փաստորեն խաբեցի: Դրա համար Էմմայի մտածելակերպը ինձ դուր է գալիս: Ժամանակին ինքն իր ընկերուհիներին էր բերում ծոցը քնեցնում, բայց ընկերուհիները, ի վերջո, մի օր դավաճանում են, հարազատները՝ ոչ:

 -Ե՞րբ կծնվի փոքրիկը, կբացահայտե՞ք սեռը:

 -Այդ լուրը թող Էմմին ասի:

 

 

 -Դանիելն ո՞ւմ է ավելի նման:

 -Շատ դրական, աշխույժ երեխա է: Արդեն քայլում է, վազում: Ուշադիր է, ընդունակ ու խելացի: Երբ սաներիս հետ վոկալ էի պարապում, ուշի-ուշով լսում էր և նույնությամբ արտաբերում: 7-8 ամսական էր, երբ Հայաստանում էր: Ինչպես Էմմիի հետ էի էքսպերիմենտներ անում, այնպես էլ թոռնիկիս հետ: Ի տարբերություն թոռնիկիս, Էմմային 3 ամսական եմ նստեցրել դաշնամուրի առաջ: Եթե այստեղ լիներ, Դենիիս էլ ավելի շուտ կնստեցնեի :)

 Էմմիի փոքր ժամանակվա նկարները, որ տեսնեք, շատ կնմանեցնեք, բայց տեղ-տեղ իր պապային էլ է նմանվում: Բնավորությամբ էլ, կարծես, Էմմիի մանկությունը լինի՝ ժպտերես, աշխույժ: Էմման ասում է, երբ հյուր են գնում, գիտի ինչպես պահի իրեն: Ով գրկում ու սիրում է իրեն, չի նեղացնում և միշտ ժպտում է: Ինչպես Էմմկան է եղել հանգիստ, ինձ չի տանջել, այնպես էլ Դենին է: Պարզապես, շատ սնդիկ է: Երբ արթնանում է, սկսում է վազվզել: 

-Վստահ եմ, հաճախ եք զրուցում Էմմիի հետ, թե ինչպես պետք է պահել փոքրիկին:

 -Էմմին շատ ուշադիր մայր է: Մտածում էի, որ իր առաջնեկն է, շատ բաներում կդժվարանա, բայց ոչ: Ինչպես ես եմ մեծացրել իրեն, այնպես էլ ինքն է իր փոքրիկին պահում: Ես շատ եմ տանջել Էմմկայիս, բայց ինչպես ասում են՝ «արցունքներից արդյունքի հասանք»: Ճապոնական գրքերից մեկում կարդացել եմ, մինչև 7 տարեկանը երեխան չէ, չգիտեմ, չի կարելի բառերը չպետք է լսի: Էմմկային հենց այդպես էլ դաստիարակել եմ: Մայրը պետք է շրջանցի այդ բառը՝ այլ կերպ բացատրելով: Այդ ամենը Էմմկան հիշում է, հիմա նույն էլ ինքն է անում:

Շարունակությունը՝ այստեղ