Լավագույն նորը մոռացված հինն է
POLITICS
Վերտառության մեջ առկա արտահայտությունը սովորաբար վերաբերվում է նորաձևությանը, դե իսկ Հայաստանում նորաձևությունը հիմնականում ներառված է քաղաքականության մեջ: Դա ունի իրեն բնորոշ բազմաթիվ հատկանիշներ` սկսած թանկարժեք հագուստներից, վերջացրած ճաշակ թելադրելու միտումով: Սակայն սույն հարցին չէ, որ կուզենայինք անդրադառնալ:
125-ամյա զառամյալի և 30-ը չբոլորած երիտասարդի հերթական միությունն արդեն փաստ է (ՀՅԴ-ի և ՀՀԿ-ի կոալիցիա կազմելու մասին է խոսքը- խմբգր), և այդ միության շրջանակներում տեղի կունենան հերթական փոփոխությունները: Այն, որ նախարարի աթոռը Հայաստանում նման է թիթեռի կյանքի, դա կարծես թե ոչ մեկի համար գաղտնիք չէ: Այդ շղթայից զերծ էին քչերը և այդ քչերից էր ներկայիս ԿԳ նախարար Աշոտյանը: Միության շրջանակներում, ամենայն հավանականությամբ, այդ աթոռը նորից բաժին կհասնի Լևոն Մկրտչյանին: Իհարկե, հասկանալի է, որ Հայաստանում, ցանկացած նախարար, իր ոլորտում հարց չի կարող լուծել: Դա վաղուց ձևավորված բարի ավանդույթ է: Մկրտչյանն արդեն հասցրել է վայելել այդ աթոռի պտուղները և ոչ մեկ անգամ: Ոլորտում ոչինչ չի փոխվել: Ոլորտում գրեթե ոչինչ չի փոխվել նաև Աշոտյանի կառավարման ժամանակ: Իհարկե, մեծ-մեծ խոսում են, «Բոլոնիայի սիստեմ» և այլն, բայց դա, մեղմ ասած, չիմացողների համար է: ԵՊՀ միջին վիճակագրական ուսանողը, որն ավարտել է ենթադրենք հոգեբանության ֆակուլտետը և որոշել է ուսումը շարունակել, ասենք, Վարշավայի բուհերից մեկում, պարզում է, որ իր բակալավրի դիպլոմի հավելվածի մեջ նշված առարկաներից գրեթե ոչ մեկ չի համապատասխանում այն ցանկին, որն անցնում են եվրոպական այդ բուհում, էլ չեմ խոսում հասարակագիտական ոլորտի մնացած առարկաների մասին: Սա՝ պարզապես: Նման իրողությունը գալիս է պնդելու, որ անձերը ոչինչ չեն կարող անել այս նեխած համակարգում:
Այժմ փորձենք դիտարկել երկու տարբեր անհատականությունների զուտ ընկալելի որակները: Աշոտյանն իրեն միշտ փորձել է ներկայացնել որպես հասարակության էլիտայի անդամ, դրան գումարվում էր նաև նրա ռուսական ինտելեկտուալ խաղերին ինտեգրված լինելու հանգամանքը, որի շնորհիվ նա իր կերպարը փորձում էր ներկայացնել էլ ավելի «պրեստիժային»: Այդ ներակայացումը երբեմն վերափոխվում էր ցինիզմի, հատկապես ԱԺ հարց ու պատասխանների ժամանակ, իսկ այն հանգամանքը, որ նա նաև ՀՀԿ-ական է, էլ ավելի էր սաստկացնում հասարակության զգալի մասի բացասական վերաբերմունքն այս անհատի նկատմամբ: Հա, նա նաև հասարակության ազգասեր հատվածի հիշողության մեջ կմնա այլալեզու դպրոցների վերաբացելու փորձով, որն այդպես էլ չընկալվեց այս «բիրտ» հասարակության կողմից:
Լևոն Մկրտչյանի կուսակցությանը ևս հասարակությունն այդքան լավ չի վերաբերվում (դա ոչ միայն ընտրական քվեների քանակի արդյունք է, այլ նաև՝ առօրյա տարրական հետազոտությունների), բայց որպես անձ՝ Մկրտչյանն այդքան էլ կուսակցական չէ, իսկ քաղաքական շփումներում չի առաջնորդվում ցինիզմով: Անձնական փորձից կարող եմ ասել, որ նրան հունից հանելը բավականին դժվար է: Մյուս կողմից՝ երբ նա այս կամ այն փուլում զբաղեցրել է այդ պաշտոնը, քաղաքական դաշտում լարվածություն չի առաջացրել և հիմնականում հակասությունների մեջ չի մտել: Որպես անձ կարող է լինել ընդունելի, բայց որպես ռեֆորմատոր` դժվար թե: Հետո մի տեսակ կեղծիքը և ձևականությունը չափազանց շատ է: Մեկ տարուց տեղի կունենան խորհրդարանական ընտրությունները, և ես որևէ կերպ չեմ պատկերացնում, թե ինչպես են ՀՀԿ-ն և ՀՅԴ-ն կազմելու դաշինք: Լավ, ենթադրենք կազմեցին, իսկ ինչպե՞ս է կոչվելու այդ դաշինքը: Թերևս այստեղ ճիշտ կանեն դիմեն Սերգեյ Դանիելյանին, ով միգուցե համաձայնի իր կուսակցության անվանումը` «Քաղաքական Ակտիվ Քայլ», փոխառության կարգով տրամադրել այդ դաշինքին: Եթե գումարելիների տեղերը փոխելիս գումարը չի փոխվում, ի՞նչ կարիք կար մեկ տարի առաջ տեղափոխել անշարժ գումարելիները:
Վահրամ Թոքմաջյան
վերլուծաբան




















































