«Հինգ տարի չէ, ուզում է հարյուր տարի էլ անցնի, նույն կարոտի զգացումն է ուղեկցելու». կամավոր Ալբերտ Խառատյանն անմահացել է հոկտեմբերի 6-ին Վարանգաթաղի բարձունքում. «Փաստ»

INTERVIEW 26 July, 2025 11:33

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

Տղաների մասին մեր զրույցներում քիչ է պատահում, որ նրանց մասին պատմողները, նրանց ներկայացնողները, այսինքն՝ մեր զրուցակիցները միանգամից երկուսն են լինում։ Ալբերտի մասին, մեկը մյուսին լրացնելով, պատմեցին նրա մայրիկն ու հայրիկը։ Անթաքույց էր հուզմունքը, որը բնորոշ է մեր՝ նմանատիպ բոլոր զրույցներին, բայց այս պարագայում մայրիկի հուզմունքը քողարկողը դառնում էր հայրիկը՝ լրացնելով ու ամբողջացնելով որդու դիմանկարը։ «Ալբերտը մանկուց շատ խելացի, կշռադատված երեխա էր։ Պարզ ու մաքուր բնավորություն ուներ»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Հասմիկը՝ Ալբերտի մայրիկը։

Ալբերտը ծնվել է Երևանում։ Նա մեկ տարեկան էր, երբ ընտանիքը տեղափոխվեց Կոտայքի մարզի Պռոշյան գյուղ: 2002-2010 թթ. սովորել է գյուղի Պետրոս Ղևոնդյանի անվան միջնակարգ դպրոցում: Դպրոցից հետո ուսումը շարունակել է Երևանի զարդարվեստի պետական քոլեջում՝ որպես մանրանկարիչ: Մայրիկն ասում է՝ դպրոցում որդին շատ լավ է սովորել։ «Տղաներս զույգ եղբայրներ են, երկուսն էլ դպրոցում լավ են սովորել։ Ալբերտս ստեղծագործ միտք ուներ, շատ լավ նկարում էր։ Ձեռքի աշխատանքներ էր ստեղծում, մասնավորաբար՝ գունագեղ ապակիների հոյակապ նմուշներ է պատրաստել։ Ալբերտս նաև խոհարար էր»։

Մայրիկը որդուն ոչ միայն որպես աշխատասեր երիտասարդ է նկարագրում, այլև բազմակողմանի զարգացած։ Ասում է՝ աշխատանքային իր բոլոր ուղղություններն էր սիրում և նվիրվածությամբ ու պատասխանատվությամբ կատարում աշխատանքի հետ կապված ամեն մանրուք։

2014-2016 թթ. Ալբերտը ծառայել է Հայկական բանակում՝ Դիլիջանի զորամասում։ Եղել է տանկի վարորդ-մեխանիկ։ Օրինակելի և կարգապահ զինվորական ծառայության համար արժանացել է կրտսեր սերժանտի կոչման։ Դեռևս ժամկետային զինծառայության ժամանակ Ալբերտին տրված ծառայողական բնութագիրը ներկայացնում է նրա կարգապահ ու բարեխիղճ զինծառայող լինելը։ Ծառայողական բնութագրում ասվում է. «Կրտսեր սերժանտ Ալբերտ Արմենի Խառատյանը ծառայողական պարտականությունները կատարում է բարեխղճորեն, հավատարիմ է զինվորական երդմանը, հետևողական՝ ռազմական գիտելիքների ձեռքբերման և մասնագիտական վարպետության կատարելագործման հարցերում, ցուցաբերում է նախաձեռնություն ու կատարողական բարձր կարգապահություն: Զինծառայողն օժտված է հայրենիքի պաշտպանին անհրաժեշտ բարոյական ու հոգեբանական հատկանիշներով, պատվախնդիր է, պաշտպանում է սեփական ու միաժամանակ հարգում այլոց արժանապատվությունը, պատվով է տանում զինվորական ծառայության դժվարությունները, անվերապահորեն կատարում օրենքների, զինվորական կանոնադրությունների և հրամանատարների հրամանների պահանջները: Կրտսեր սերժանտ Ալբերտ Խառատյանը բնավորությամբ զուսպ է, անշեղորեն պահպանում է զինվորական բարեկրթության կանոնները, ազնիվ է ու ընկերասեր, նրբազգաց և ուշադիր ծառայակիցների, քաղաքացիական անձանց հանդեպ»:

Ժամկետային զինծառայության ժամանակ Ալբերտը մասնակցել է «Շանթ 2015» զորավարժությանը։ Ալբերտի հայրիկը՝ պարոն Արմենը, ասում է՝ բարձր մասնագիտական գիտելիքներ ցուցադրելու համար որդին ստացել է արժեքավոր նվեր զորամասի հրամանատարի կողմից։ Իսկ ժամկետային ծառայության ընթացքում մարտական պատրաստության մեջ աչքի ընկնելու համար զորամասի հրամանատարի կողմից ստացել է «Քաջարի մարտիկ» կրծքանշան, բարեխիղճ և կարգապահ ծառայության համար՝ «Հայոց բանակի գերազանցիկ» կրծքանշան: 3-րդ բանակային կորպուսի հրամանատարի կողմից շնորհակալագրի են արժանացել նաև Ալբերտի ծնողները։

Տիկին Հասմիկն ասում է՝ երբ որդին զորացրվում էր, իրենց տեղեկացրել էին, որ նա կարող է Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարանում ուսանելուց հետո սպայական կոչումով շարունակել իր ծառայությունը, բայց նա չհամաձայնեց։ «Նա սիրում էր իր ձեռքի աշխատանքները։ Բայց երբ պատերազմը սկսվեց, նա գյուղի այն տղաներից էր, ով առաջինն արձագանքեց ռազմի դաշտ մեկնելու կոչին»։

Մայրիկը պատահական չի համարում որդու՝ պատերազմին կամավորագրվելը։ Նշում է՝ որդին մարդկանց շատ էր սիրում, և հայրենիքի համար դժվարին պահին չէր կարող չմեկնել Արցախ։ «Չկարողացանք իրեն հետ պահել մարտադաշտ մեկնելուց։ Իր հայրիկն էլ է զինծառայող եղել, 2016 և 2020 թվականների պատերազմների միջով է անցել։ Ալբերտս ասում էր՝ եթե մենք չգնանք, բա ո՞վ պետք է գնա։ Փոքրուց էր հայրենասեր։ Դպրոցական իր բոլոր շարադրությունները հայրենիքի ու զինվորի մասին էին»։

Պռոշյանի ջոկատի կազմում հոկտեմբերի 2-ին Ալբերտը մեկնում է Արցախ։ Հայրիկն ասում է՝ տղաները եղել են Մատաղիսում։ «Ալբերտն իր ջոկատի հետ զոհվել է հոկտեմբերի 6-ին՝ կյանքի գնով վերադարձնելով Վարանգաթաղ (Լուլ յասազ) բարձունքը: Հոկտեմբերի 10-ին առաջին զինադադարն էր։ Այդ օրը տղաների մարմիններն իջեցրել են բարձունքից»։ Հավելում է՝ այդ օրերին որդու հետ կապ չի ունեցել։ «Ես տան հետ էլ կապ չեմ ունեցել։ Միայն մարտի դաշտ մեկնելու օրն է մայրիկի հետ խոսել ու վերջ»։

Իսկ վերջում ապրելու ուժի մասին։ «Մեկս մյուսիս ուժ ենք տալիս։ Թոռնիկներս են մեր ուժի աղբյուրը։ Տղա թոռնիկս Ալբերտիս անունն է կրում։ Իրեն շատ ենք նմանեցնում։ Իրարով ենք ապրում, շնչում, օր օրի ավելի ենք կարոտում Ալբերտիս։ Հինգ տարի չէ, ուզում է հարյուր տարի էլ անցնի, նույն կարոտի զգացումն է ուղեկցելու մեզ։ Ալբերտս անփոխարինելի է։ Իմ տղաները զույգ են, բայց անգամ իրենք իրար չեն փոխարինում, ու դա այնքան բնական է։ Տղաներիցս յուրաքանչյուրն իր տեղն ունի»։

Հ. Գ. Ալբերտ Խառատյանը հետմահու պարգևատրվել է ՀՀ «Մարտական ծառայություն» և ԱՀ «Արիության համար» մեդալներով։ Հուղարկավորված է Պռոշյանի «Զորաց» պանթեոնում:

ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ

Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում