«Երթևեկությունը փորձադաշտ չէ, շատ հարցեր կապված են մարդկային կյանքերի հետ»

INTERVIEW 10 July, 2020 13:01

«Այս իշխանություններում վարորդների շահերը պաշտպանող որևէ ներկայացուցիչ՝ պատգամավոր կամ քաղաքական գործիչ չունենք: Կան մարդիկ, որոնք ինչ-որ նախագծերով զբաղվում են, փորձում են ինչ-որ հարցեր լուծել, մի մասը՝ օբյեկտիվ, մյուս մասը՝ սուբյեկտիվ: Բայց խնդիրն այն է, որ իրենք չեն շարժվում հիմնավորված փաստերով:

Վերցնում են խնդիր, դրան լուծում են տալիս մի քանի կարծիքի, սեփական համոզմունքի, ոչ հիմնավորված փաստերի հիման վրա, այսինքն՝ շատ սուբյեկտիվ են մոտենում հարցերին: Մեզ հետ քննարկումներ երբեմն լինում են, բայց շատ նեղ և անձնական մակարդակի վրա, մինչդեռ հանրային կազմակերպված քննարկումներ կամ էլ հարթակներ չկան: Բայց շատ հաճախ օգտվում են այն քննարկումներից, որոնք մենք ենք ծավալում համացանցում այս կամ այն հարցի շուրջ, ծանոթանում են կարծիքներին, տեսնում են` ինչ ռիսկեր կան, այսպես ասեմ՝ գալիս, «թաքուն աչքով են անում» և գնում:

Բայց այն, ինչ իրենցից ակնկալում էինք, այն, ինչին համարյա հասել էինք հանրապետականների իշխանության ժամանակ, այդ ամենը չկա, գոյություն չունի: Էլ չեմ ասում այն մասին, որ ճանապարհային ոստիկանությունն ընդհանրապես փակվել է իր կառույցի մեջ:

Ինձ նաև բարկացնում է այն, որ գոյություն ունեն, գուցե կոպիտ հնչի, «գրպանի» ակտիվիստներ, որոնք ցանկացած հիմարություն կարող են լոբբինգ անել՝ առանց հիմքերի ու քննարկումների»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է «Վարորդի ընկեր» իրավապաշտպան ՀԿ-ի փոխնախագահ Դավիթ Պեդանյանը, ում հետ զրուցել ենք նախատեսվող և վարորդների շահերին անմիջականորեն առնչվող փոփոխությունների մասին:

Հուլիսի 18-ից Երևանի բոլոր փողոցներում ահմանված առավելագույն արագությունը համատարած դառնում է 60 կմ/ժ։

«Այս հարցն իրականում չարժի այն աղմուկը, որը բարձրացել է: Իհարկե, մարդիկ ճշմարիտ են ասում, որ փողոցներ կան, որոնք բնակավայրերի հետ ընդհանրապես առնչություն չունեն: Կարծում եմ՝ օբյեկտիվ քննադատություն այս դեպքում անում են այն մարդիկ, որոնք հարց են բարձրացնում՝ կատարվե՞լ են հաշվարկներ, մոնիտորինգ, այդ փոփոխությունն արվո՞ւմ է ինչ-որ հարց լուծելու համար:

Եթե այդպես է, ինչու ոչ ոք չի բարձրաձայնում այդ մասին, որտեղ են այդ տվյալները, որտեղ է վիճակագրությունը: Առհասարակ, ճանապարհային ոստիկանության կողմից փորձնական փոփոխություններ կատարելը շատ վատ քաղաքականություն է: Մեր քաղաքի երթևեկությունը փորձադաշտ չէ, որ ինչ-որ բաներ փորձեն, ի վերջո, շատ հարցեր կապված են մարդկանց կյանքի հետ: Պետք է ոչ թե փորձնական ինչ-որ փոփոխություններ կատարել, այլ ճիշտ ու հստակ հաշվարկներ»,-ասում է Դավիթ Պեդանյանը:

Շրջակա միջավայրի նախարարությունն առաջարկել է փոփոխություններ կատարել վարչական իրավախախտումների վերաբերյալ օրենսգրքում և տուգանել այն վարորդներին, որոնք առանց կատալիզատոր կամ անսարք չեզոքացման համակարգով մեքենա կվարեն: Քաղաքացիները կտուգանվեն 300000, իսկ պաշտոնատար անձինք՝ 500000 դրամով։

Այս առումով Պեդանյանի կարծիքը հետևյալն է. «Նախագիծը վերաբերելու է 2020 թվականից ներմուծված մեքենաներին, կարծում եմ՝ ժամկետների հետ կապված այլ հստակեցումներ ևս կլինեն, այդ դեպքում խնդիրներ չեն առաջանա:

Հաշվի առնելով ԵԱՏՄ համաձայնագրի հետ կապված թանկացումները և այլն, մեքենաների ներմուծումների քանակը շատ կտրուկ իջավ, և այդ նախագծի նպատակն արդեն դառնում է ոչ թե բնապահպանական առկա աղետի դեմ պայքարելը, այլ ուղղակի ավելի սրացումները կանխելը: Ընդհանուր առմամբ, վատ բան չեն անում:

Ուղղակի այստեղ այլ խնդիր կա՝ վարորդները գույքահարկի հետ միասին բնապահպանական հարկ են վճարում, որը ինչ-որ տարօրինակ կերպով է հաշվարկվում՝ կախված մեքենայի ձիաուժերի քանակից և այլն: Ավելի լավ է կարգավորումները սկսել դրանից, որպեսզի ճիշտ հարկում իրականացվի՝ կախված մեքենայի վառելիքի տեսակից, արտանետումների քանակից, այսինքն՝ մեքենայի մաշվածության չափից և այլ գործոններից, այլ ոչ թե ձիաուժից, որն ընդհանրապես կապ չունի արտանետման չափի հետ»:

Մայթերն ու բակերն ազատել «Վաճառվում է» ցուցանակով մեքենաներից. հնարավո՞ր է սա:

«Այս հարցում լուծում չի լինելու: Եթե հավելյալ ինչ-որ ուժային ռեսուրսներ տրամադրվեն, որոնք կսկսեն վերահսկողություն իրականացնել, միգուցե ինչ-որ բան փոխվի: Այստեղ խնդիրն այլ է: Եթե ՃՈ-ն այդ կայանված մեքենաները տարբերելու է ինչ-որ գրառմամբ՝ վրան գրված գնով կամ հեռախոսահամարով, ապա վարորդներն ուղղակի վաճառքի մասին տեղեկատվությունը կտեղափոխեն առցանց հարթակ և կշարունակեն կայանել իրենց մեքենաները նույն վայրերում: Խնդիրը կլուծվեր, եթե առաջարկվեր կոնսենսուսային տարբերակ:

Բացի նրանից, որ արգելեին մեքենաների կայանումը բակերում և փողոցների մայթերին, ինչ-որ գրավիչ առաջարկ արվեր վարորդներին, օրինակ՝ կա ինչ-որ ազատ տարածք, որը կոնկրետ ժամկետով տրամադրվելու է նրանց: Այստեղ կա խնդրի երկրորդ կողմը՝ մեքենաներ ներմուծողները, վաճառողները հնարավոր բոլոր լիմիտները գերակատարեցին, եթե պահանջարկ կար այսքան մեքենայի, իրենք դրանից 10, նույնիսկ 100 անգամ ավելի մեքենա բերեցին Հայաստան, իսկ դրանք «մնալու են» երկրում, որովհետև ժամանակի ընթացքում հնանում են, պահանջարկը քչանում է, մյուս կողմից, եթե պարզ ասենք, ղազախները այլևս չեն գալիս և գնում այդ մեքենաները, արտահանումը Հայաստանից վերացավ:

Մեքենաների քանակն էլ այժմյան պահանջարկից մի քանի անգամ ավելի է: Թե այդ մեքենաները որտեղ կայանված կլինեն, դա էլ այսօրվա քաղաքային իշխանությունների որոշելու հարցն է: Եթե գտնվի կոնսենսուսային տարբերակ, ապա հարցի լուծումն ավելի իրատեսական կլինի»,-նշում է Դավիթ Պեդանյանը:

ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ