«Անցնինք Սասուն, մտնինք Վան» հայտնի երգի հեղինակը ծանր վիճակում է

INTERVIEW 15 September, 2017 10:37

«Աշուղի գրիչը երբեք չի հանգստանում: Ազգագրական–ռազմահայրենասիրական երգեր գրելը ինձ համար առաջնահերթ է, քանի որ մանկուց պապերիցս լսել եմ ֆիդայինների մասին ու գրեթե բոլորի անվամբ երգեր եմ գրել: Խոստացել եմ երգեր գրել ապրիլյան պատերազմի զոհվածների մասին ու հույս ունեմ՝կկարողանամ ինքս ինձ տված երդումը կատարել: Բնակարանային շատ վատ պայմաններում եմ ապրում ու ստեղծագործում եմ, քանի որ առանց երգի չեմ կարող ապրել»,–Past.am-ի հետ զրույցում ասաց ՀՀ մշակույթի վաստակավոր գործիչ, աշուղ Ռազմար Սասունցին:

Աշուղ Ռազմար Սասունցին (Ռազմար Պանդուխտի Վարդումյան) ծնվել է Իրինդ գյուղում, որտեղ նորովի հաստատվեցին Սասուն աշխարհից տեղահան եղած հայերը: Աշուղը երգեր է գրում ու երգում հայրենի Սասունի բարբառով, պահում գեղջուկ մարդու հպարտ ու աներեր կամքը:

Աշուղի հեղինակած՝ «Անցնինք Սասուն, մտնինք Վան», «Հավքերն եկան», «Անդրանիկին» և այլ սիրված երգերը վաղուց արդեն ժողովրդինն են: 470 երգերին ծնունդ տված աշուղը ապրում է 30 քմ մակերեսով հանրակացարանային սենյակում:

«Ստեղծագործելու համար սեղանի տեղ էլ չունեմ: Բազում պարգևներս փոշու մեջ կորչում են, դնելու տեղ չկա: Ցավս շատ մեծ է: Դուստրս՝ ամուսնու և երեխաների հետ բավականին ժամանակ իմ տանն են ապրել: Ստիպված լքեցին երկիրը: Որդիս 38 տարեկան է, ու չեմ կարողանում ամուսնացնել, որովհետև ապրելու տեղ չունենք: Ինձ հարկավոր չեն պետական պարգևները, երբ պետությունը ինձ անտեսում է: Հազար անգամ դիմել եմ խնդրանքով, որ մի բնակարան հատկացնեն: Պատասխան չկա: Սեպտեմբերի 21–ին տարբեր հարթակներից կհնչեն իմ երգերը, բայց ոչ ոքի մտքով չի անցնի, որ ես ծանր վիճակում եմ»,–մանրամասնեց աշուղ Ռազմար Սասունցին:

Այս տարի աշուղի համար հոբելյանական էր՝ ծննդյան 65–րդ տարեդարձը:

«Ոչ մի կերպ չնշվեց, ոչ ոք չհիշեց իմ գոյության մասին: Ես վիրավորված եմ, բայց չեմ պատրաստվում թողնել երկիրս: Սա իմ երկիրն է, ու ես արմատներով կպած եմ այս հողին»,–նշեց նա:

ՌազմարՍասունցինապրիլ–մայիսժամանակահատվածում 23 օրեղելէԱրցախում: Նաիրերգերովոգևորելէսահմանապահզինվորինև, կամավորագրվածլինելովհայրենիքիպաշտպանությանը, երգելունզուգահեռզենքէկրել:

«Այդ 23 օրերի ընթացքում ես այնքան բան եմ տեսել, որ անգամ մինչև կյանքիս վերջը գրեմ, էլի գրելու բան կմնա, բայց երբ երգերս մնում են թղթի վրա, սրանից սիրտս ցավում է: Իմ զենքն էլ իմ երգն է: Ես առաջնագիծ մտա իրական զենքը ձեռքիս, որ գոնե մի սրիկայի սատկացնեի ու ասեի՝ ես աշուղ Ռազմար Սասունցին եմ, եկել եմ վրեժս լուծելու»: