Մեր սպիտակ հեքիաթում ենք ու վայելում ենք իրար. Անահիտ Շահբազյանը՝ մեղրամսի ու հարսանեկան հիշողությունների մասին
ԼԱՅՖՀուլիսի 5-ին Սաղմոսավանքում միմյանց տեր եւ հնազանդ լինելու խոստում են տվել երգչուհի Անահիտ Շահբազյանն ու դուդուկահար Կարեն Զադիրյանը, իսկ այսօր արդեն երջանիկ զույգը վայելում է սպասված մեղրամիսը:

Life.panorama.am-ին հաջողվել է նորահարսիկ Անահիտ Շահբազյանին կարճ ժամանակով կտրել մեղրամսից ու նրա հետ փոքրիկ զրույց ունենալ:
«Չեմ նշի, թե Հայաստանի որ գեղատեսիլ վայրում ենք գտնվում, սակայն կշեշտեմ, որ մենք իսկական դրախտավայրում ենք: Թե մեր հարսանիքի տպավորությունները, թե բնությունը, թե գետը նպաստում են նոր զգացողություններ ունենալ: Մեջս կարծես հետաքրքիր, անծանոթ, բայց շատ հաճելի զգացողություններ խառնված լինեն, հիմա ինձ համար ամեն ինչ կարծես հեքիաթի նման լինի, ճիշտ այն երգի նման, որ մեր հարսանեկան երեկույթին կատարեցինք ես ու ամուսինս: Մենք մեր սպիտակ հեքիաթում ենք ու վայելում ենք իրար: Իմ ու Կարենի համար շատ կարեւոր էր այս հանգիստը, որպեսզի ճիշտ հունով տանենք մեր նորաստեղծ ընտանիքը: Հիմա մենք վայելում ենք մեր մեղրամիսը, որպեսզի ավելի խաղաղ սկսենք համատեղ ու լիարժեք կյանքի ճանապարհը»,- մեզ հետ զրույցում նշեց Անահիտն ու հարսանեկան արարողությունից մի քանի դրվագներ պատմեց.
«Մեր պսակադրությունից հետո, հենց Եկեղեցու բակում կայացավ մեր օրինական ամուսնությունը՝ զագսի գրանցումը: Ամեն ինչ իսկապես շատ գեղեցիկ էր, ինչի համար շնորհակալ եմ ամուսնուս, նա հոգ էր տարել, որ իմ հեքիաթն իրականություն դառնա: Դե իսկ հարսանյաց երեկույթը իսկական հայկական խնջույքի վերածվեց: Մեզ շնորհավորելու էին եկել մեր երաժիշտ ընկերները, ովքեր իրենց շնորհավորանքները հղում էին նաեւ երգի տեսքով: Նրանք այնքան շատ էին, որ արդյունքում մեր շատ ընկերներ այդպես էլ չկարողացան երգել մեզ համար: Շատ ուրախ ենք, որ հարսանիքն իսկապես անկեղծ ու ուրախ մթնոլորտում անցավ: Բոլորն էլ լիաթոք ուրախանում էին, պարում ու կիսում մեր կյանքի ամենակարեւոր օրվա երջանկությունը: Պատկերացրեք մենք հասրանեկան տորթը կտրել ենք կեսգշերին, ինչը չլսված բան է, ես իմ հարսի պարը պարեցի 23:00-ին, ինչը եւս անհավանական ժամ է: Իսկ այս ամենը հենց նման ընթացք ունեցավ, քանի որ բոլորն էլ սրտանց ուրախանում էին ու ժամերն ուղղակի չէր բավականացնում»:





