«Սևանի և Գյոյչայի ընտրությունը»
ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՓաստացի դուրս է գալիս, որ 2026 թվականի ընտրությունները լինելու են ընտրություններ Սևանի և Գյոյչայի միջև։ Այսօրվա Ալիևի խոսքը սառը ցնցուղի պես էր այն իշխանամետ շրջանակների համար, որոնք դեռ փորձում էին խաղաղության պատրանքով արդարացնել ներկայիս քաղաքական կուրսը։ Իրականում այս խոսքը ցույց տվեց, թե որքան վտանգավոր է այն ուղին, որով գնում է Հայաստանի իշխանությունը՝ զիջումների, լռության ու ազգային արժանապատվության հաշվին։
Եկեղեցու հանդեպ իրականացվող բռնաճնշումները՝ սրբազանների կալանավորումը, եկեղեցական համայնքի պառակտումը և նույնիսկ կարգազանց քահանայով ծիսակարգ կազմակերպելու փորձերը, վկայում են մեկ բանի մասին․ գործող իշխանությունը նպատակ ունի ոչնչացնել հայ ժողովրդի դարավոր հենասյուները՝ հավատքը, եկեղեցին, ազգային արժեհամակարգը։ Այս ամենը արվում է գիտակցաբար, նպատակաուղղված՝ մարդկանց մոլորության մեջ պահելու և ինքնիշխանության գաղափարը վերացնելու համար։
Ով այսօր սատար է կանգնում եկեղեցուն կամ պաշտպանվում է ազգային արժեքների դիրքերից, դառնում է հալածանքի թիրախ։ Սամվել Կարապետյանի անօրինական կալանավորումը և նրա քաղաքական թիմի նկատմամբ վախվորած հարձակումները հենց այդ ձեռագրի շարունակությունն են։ Այս ամենը վկայում է, որ իշխանությունը պատրաստ է խաչ քաշել ոչ միայն ընդդիմախոսների, այլև ազգի հավաքական հիշողության վրա։
Զարմանալին այն է, որ այս ամենը տեղի է ունենում ժողովրդավարության «գիգանտ» կերտողների՝ արևմտյան երկրների բաց աչքերի առաջ։ Նրանք, ովքեր տարիներ շարունակ քարոզում էին ազատ խոսքի, հավատքի և մարդու իրավունքների կարևորությունը, այսօր լուռ են, կարծես ոչինչ չի կատարվում։ Մինչդեռ Հայաստանում օտարերկրյա դիվանագետները, փոխանակ արձագանքելու իրավունքի ոտնահարումներին, մասնակցում են ոստիկանական պետության նոր գվարդիայի շնորհանդեսներին՝ ժպտալով և սելֆիներ անելով իշխանական ֆոնին։
Այս լռությունը, ինչպես նաև ներսից սերմանվող վախն ու անտարբերությունը, ամենամեծ սպառնալիքն են պետության համար։ Հայաստանը կանգնած է ճակատագրական ընտրության առաջ․ Սևանի խաղաղ ջրերի և Գյոյչայի մռայլ խորությունների միջև՝ հավատքի և խաբեության, արժանապատվության և կախվածության միջև։
			
			
			
			
			
				
			
			
			


