Ասում էր՝ «ուզում եմ ջահել պապա լինել». պատերազմը խլեց Էդուարդի երազանքը
ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑՍեղմեք ԱՅՍՏԵՂ, լրացրեք օնլայն հայտը և մոռացեք հոսանքի վարձի մասին
Հասմիկի ու Էդուարդի սերը միմյանց հանդեպ ծնվել է Մարտակերտի շրջանի Մաղավուզում, երբ նրանք դեռ դպրոցական էին, Էդուարդը՝ 13, Հասմիկը՝ 12 տարեկան։
Վերջինս MediaHub-ին պատմում է, որ ծնողներն անգամ իրենց լուրջ չեն վերաբերել, մտածել են մանկական սեր է, որը լինում է գրեթե բոլորի մոտ, կանցնի։ «Մեծանալով՝ մենք էլ, մեր ծնողներն էլ հասկացանք, որ դա իրական է և մենք իրար համար էինք ծնված»։
Հասմիկը հազիվ է կարգավորում մտքերը սիրելիի մասին խոսելիս։ Սա Արցախում ապրող հերթական զույգն է, որոնց ճակատագիրը խեղեց պատերազմը, անկատար թողնելով երազանքներն ու նպատակները։
21-ամյա Էդուարդ Դանիելյանը զինծառայող էր։ Ժամկետային ծառայության ընթացքում որոշել էր շարունակել պայմանագրային հիմունքներով։ Եղնիկներում դիրքապահ էր։ Հերթափոխից հետո օրը տոնի էր վերածվում, երբ վերադառնում էր սիրելիի մոտ։
«Բլոկադայի ժամանակ՝ հուլիսին, որոշեցինք նշանադրվել։ Դա առաջին լուրջ քայլն էր, որով մեր ծնողների համաձայնությամբ օրինականացրեցինք մեր հարաբերությունները։ Դա իմ կյանքի ամենաերջանիկ օրն էր։ Արդեն խոսում էինք ամուսնանալու մասին։ Ինքն էլ միշտ ասում էր՝ «ուզում եմ ջահել պապա լինել», չհասցրեցինք։ Քանի որ Արցախի պետական համալսարանում ֆիզկուլտուրա էր սովորում, որոշել էինք նաև գյուղում ակումբ բացել, երեխաների պարապելու համար։ Մեր ապագան պատկերացնում էինք Մաղավուզում»,- ասում է Հասմիկ Ավանեսյանը։
Ավելին՝ այստեղ




















































