Հույսով սպասում ենք, որ Աստված այս անգամ էլ ձեռքը չի քաշել Կառլենից
ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑՍեղմեք ԱՅՍՏԵՂ, լրացրեք օնլայն հայտը և մոռացեք հոսանքի վարձի մասին
28-ամյա Կառլեն Հակոբյանի ճակատագիրը, արդեն 3 ամիս է, անհայտ է, ընտանիքը որևէ լուր չունի։ Ամեն րոպե հրաշքի սպասումով, հավատում են, որ մի օր էլ ինքը կվերադառնա։
Սեպտեմբերյան մարտերից հետո Կառլենի ընտանիքը դիմել է հնարավոր ու անհնարին բոլոր միջոցներին, միջազգային կառույցներին ու մարդասիրական կազմակերպություններին։ Քույրը՝ Մարիան MediaHub-ին պատմում է, որ Կառլենը սեպտեմբերի 15-ին է բարձրացել դիրքեր, վերջին անգամ նա կապի է դուրս եկել սեպտեմբերի 19-ին՝ չարաբաստիկ պատերազմից ժամեր առաջ։
«Կառլենը ռացիայով կապ է հաստատել, ասել, որ ամեն ինչ լավ է, տեղը փոխում են, իսկ հեռակապի մարտկոցի էներգիան վերջանում է, հարցրել է բոլորից ու կապից դուրս եկել»,- ասում է Մարիան, նշելով, որ իր բոլոր ծառայակից ընկերներն իրեն ողջ են տեսել։
«Այդ օրերին հրետակոծությանը զուգահեռ աշխատում էր նաև օդուժը։ Ադրբեջանական հազարավոր զորքի դեմ մեր տղերքը կռվում էին մարդկային ու զենքի տեսանկյունից քիչ ռեսուրսով։ Այդ հրթիռակոծության ժամանակ՝ հետնահանջի պահին տղերքի մի մասն իրար կորցնում են, մի քանի հոգի վերադառնում են, մյուսների, այդ թվում՝ Կառլենի մասին առայժմ տեղեկություններ չկան»։
Հրադադարից հետո Կառլենի հայրը՝ Կարեն Հակոբյանը, մնացել է Արցախում, մինչև հայաթափման վերջին օրը, իսկ փոքր եղբայրը փրկարարների հետ մասնակցել է որոնողափրկարարական աշխատանքներին։
«Դիրքերից, նաև այն ուղղությամբ, որտեղ Կառլենն է եղել, տարհանել են և՛ զոհեր,, և՛ վիրավորներ։ Բայց եղբորս ու այդ դիրքից ևս մի քանի հոգու մասին հետք ու տեղեկություններ չեն գտել։ Հայրս Հայաստան է տեղափոխվել վերջին ավտոբուսով։ Ամեն տեղ փնտրել է ու այդպես կիսատ եկել։ Անգամ այստեղ ԴՆԹ թեստ ենք հանձնել, բարեբախտաբար նույնականացում չի հաստատվել։ Մենք վստահ ենք, որ ողջ է»,- ասում է Մարիա Հայրապետյանը։
Կառլենի հարազատները հավատում են հրաշքների։ Քրոջ խոսքով. «Աստված շատ փորձություններից է ազատել Կառլենին, հույսով սպասում ենք, որ այս անգամ ևս իր ձեռքը չի քաշել։ Մեծ սիրտ ունի եղբայրս, չափազանց բարի ու ընկերասեր մարդ է։ Մեր ընտանիքի ամբողջ հոգսն ինքն է հոգացել»։
Մարիան չի ուզում հիշել գաղթի ճանապարհը։ Հայաստան է եկել իր ամուսնական ընտանիքի հետ, հետևում թողնելով եղբորը, որի մասին այդ ժամանակ մտածում էր, որ կհայտնվի, հայրենի տունն ու Արցախում ապրած երջանիկ այն կյանքը, որն այսօր երանությամբ է հիշում...
Հունան Թադևոսյան




















































