«Շուկան միշտ չէ, որ հաշվի է նստում արժեքի հետ»․ Տիգրան Մանսուրյանը նշում է 84-ամյակը

Սեղմեք ԱՅՍՏԵՂ, լրացրեք օնլայն հայտը և մոռացեք հոսանքի վարձի մասին

Այսօր՝ հունվարի 27-ին, ծննդյան 84-ամյակն է նշում անվանի կոմպոզիտոր, ՀԽՍՀ ժողովրդական արտիստ Տիգրան Մանսուրյանը։ 

«Նախանձելի օր եմ ծնվել` հունվարի 27-ին, Մոցարտի ծննդյան օրը: Ծնողներս 1915 թվականի արդյունքում որբանոցում հայտնված որբեր են, որոնք, սակայն, հավատարիմ են եղել հայոց լեզվին ու պատմությանը: Իմ մանկության վրա մեծ ազդեցություն է թողել ֆրանսիական կաթոլիկ դպրոցն ու Միջերկրական ծովը»,-տարիներ առաջ լրագրողների հետ հանդիպումներից մեկի շրջանակում պատմել է մաեստրոն։ 

Կոմպոզիտորն ինը տարեկան էր, երբ ընտանիքով տեղափոխվել են Հայաստան: Երբ ծանոթացել է մեսրոպյան գրերին, սկսել է բանաստեղծություններ գրել: «Դա տեւեց մինչեւ 30 տարեկանը, դրանից հետո ամբողջությամբ ոչնչացրեցի բանաստեղծություններս»:

13-14 տարեկանում է Մանսուրյանը սկսել ուսումնասիրել երաժշտությունը: 

«Ամեն ինչ ինքնուրույն եմ արել: Չեմ ունեցել ոչ ուսուցիչ, ոչ քննադատող, ոչ էլ` գովերգող: Իմ սերն է եղել դեպի երաժշտությունը, եւ ուրիշ ոչ մի բան: Արանքում ոչինչ չի եղել: Մոլեգին ուժով եւ սիրով կապվել եմ երաժշտության հետ»:

1967 թվականին ավարտելով ասպիրանտուրան՝ Մանսուրյանը սկսել է երաժշտություն գրել ֆիլմերի համար: Նրա ստեղծագործությունները հնչում են «Նռան գույնը», «Կտոր մը երկինք», «Մենք ենք մեր սարերը», «Հին օրերի երգը», «Մեր մանկության տանգոն» եւ այլ հայտնի ֆիլմերում։

«Դա ինձ համար մեծագույն դպրոց եղավ, սակայն 1984 թվականին ես գրեցի վերջին երաժշտությունը` ֆիլմի համար: Բոլորովին դժվար չէ ֆիլմի համար գրելը, հակառակը` շատ հեշտ է, սակայն ես հասկացա, որ ավելի շատ անելիքներ ունեմ»:

Չնայած երկարատեւ ճանապարհին ու գլխապտույտ հաջողություններին՝ մաեստրոն տարիներ անց նշել է՝ ինքն իր հետ անդադար պայքարի մեջ է․

«Երաժշտության ճանապարհ մտնելու սկզբից մինչ այսօր տեւական մի մեծ կռիվ կա կայացման։ Այդ պահը, որ պետք է վերջապես տոնեմ իմ հաղթանակը, դեռեւս չկա»։

Դժվարությունները եւս չեն շրջանցել մեծանուն կոմպոզիտորին, բայց նա ունի դրանք հաղթահարելու իր բանաձեւը․ «Պարտվել իմանալ է պետք»,-ասել է մաեստրոն,-«Պետք է կարողանալ պարտվել՝ հանուն հիմնականի, որ չկորցնես քո հիմնականն ու քո հավատքը։ Դա է ուժ տալիս մարդուն»։

Կոմպոզիտորը մինչ օրս շարունակում է համալրել հայկական երաժշտաարվեստն իր ստեղծագործություններով․ նրա համար առաջնային է պահպանել հայկական երաժշտության արմատներն ու պայքարել անորակ ելեւէջների դեմ․

«Ենթադրում եմ, որ մեր կյանքում մուտք գործած շուկայական հարաբերություններն են այսօրինակ երաժշտության տարածման պատճառները: Մեր պարտքն է հնարավորինս խուսափել այս շուկայական հարաբերություններից արվեստում, այլապես ամբողջը հանձնելու ենք շուկային, իսկ շուկան միշտ չէ, որ հաշվի է նստում արժեքի հետ»։

Ողջ օրվա ընթացքում մաեստրոն կստանա բազմնաթիվ շնորհավորանքներ, որոնցից յուրաքանչյուրը յուրովի կջերմացնի նրան, սակայն ինչպես տարիներ առաջ նշել է՝ կա մի շնորհավորանք, որն ամենից շատ կուզեր ստանալ,-«Այս հարցում, թերեւս, կլինեմ սենտիմենտալ։ Կնոջիցս կուզեի լսել ամենասպասված շնորհավորանքը, բայց նա այլեւս չկա․․․»։