«Պատահել է, որ ինձ ասված մի բառից մինչև հոգուս խորքը վիրավորվել եմ ու լաց եղել». Անի Քոչարյան

Դերասանուհիներ կան, որոնց աշխատանքային խիտ գրաֆիկը նրանց ավելի կենսունակ ու գրավիչ է դարձնում: Անի Քոչարյանը քսանվեց տարի Հ. Պարոնյանի անվան երաժշտական կոմեդիայի պետական թատրոնի բեմից իր կերտած կերպարներով ծափերի է արժանանում ու դրական փոխադարձ էներգիայով լեցուն առաջ է շարժվում:

Իրեն հատուկ բարյացկամությամբ էլ պատասխանեց Past.am-ի հարցերին:

- Թատրոնում ո՞րն է ձեր սիրելի կերպարը, ում դուք մարմնավորում եք:

- Թատրոնում ամսական խաղում եմ տասից ավելի ներկայացում, որը դերասանի համար քիչ չէ: Բոլոր կերպարներս սիրում եմ, բայց առանձնակի վերաբերմունք ունեմ Գոգոլի «Ռևիզոր», Կարինե Խոդիկյանի «Սիրային քառանկյունի», «Մորգանի խնամին» ներկայացման Նատաշի, Թամար Հովհաննիսյանի «Վեջին կանգառ»-ի Սվետայի հանդեպ:

- Շիրվանզադեի «Մորգանի խնամին» պիեսի արդիականությունը կա՞ մեր օրերում:

- Այո, իհարկե կա մեր օրերում, այն արդիական է մեր իրականության մեջ: Դա այն ներկայացումներից մեկն է, որն անցնում է լիքը դահլիճներով, նաև արդիական լինելու պատճառով: Հիմա էլ մենք օտարամոլ ենք ու մեր կյանքում կան այն բոլոր արատները, որոնք ցույց ենք տալիս բեմում:

- Մշտապես գեղեցկադեմ Անի Քոչարյանին դիտում ենք նաև «Անհասցե ծնվածները» սերիալում, ձեր կերտած կերպարի հետ ընդհանրություն ունե՞ք:

- Ընդհանուր առմամբ ոչ, սակայն մի բան համընկնում է` Նատալին ուժեղ խառնվածքով կին է: Իմ տեսակով ես էլ եմ ուժեղ, չկոտրվող: Ինձ համար դրական առումով չկարողանալ, չստացվել, չի կարելի հասկացություններ չկան: Չ տառը չեմ սիրում, ամեն ինչի հնարավոր է հասնել ձգտելու, պայքարելու արդյունքում: Ամեն ինչ կստացվի, կկարողանաս, կունենաս, եթե նպատակներդ արդար են և ուրիշին չվնասող: Թեև պիտի ասեմ, որ երբեմն թվացյալ ուժեղության հետևում շատ փխրուն, լացկան Անին է թաքնվում: Պատահել է ինձ ասված մի բառից մինչև հոգուս խորքը վիրավորվել եմ ու լաց եղել, ապա մաքրել արցունքներս ու ժպտալով նայել եմ կյանքին:

- Սերիալում երիտասարդ գործընկերներ ունեք, հավանո՞ւմ եք նրանց:

- Պիտի գովեմ նրանց, քանի որ շատ ազնվորեն են մոտենում իրենց գործին: Աշխատասեր են, նպատակասլաց, ուզում են հնարավորինս համոզիչ լինել, որը և ստացվում է:

- Թատրոն, կինո, իսկ կյանքում ընկերների դերը ո՞րն է:

- Ընկերներս, ընկերուհիներս պատահական ընտրված չեն, մենք տարիների պատմություն ունենք, լավ ու վատ օրեր ենք կիսել: Երբեք չեմ զղջացել նրանց վստահելու հարցում:

- Իսկ ձեր մտահոգությունները ո՞ւմ հետ եք կիսում:

- Առաջին հերթին ընտանիքիս անդամների` ամուսնուս և որդուս հետ եմ խոսում, քննարկում:

- Մե՞ծ է ձեր որդին:

- Որդիս` Աբելը 16 տարեկան է, արդեն հասցրել է խաղալ մեկ ներկայացման մեջ: Նա իմ կրկնօրինակն է, իմ խենթ, ամբիցիոզ տեսակի նույնությունը: Աբելն իմ ամենահաջողված ստեղծագործությունն է, կյանքիս թանկ ձեռքբերումը, ումով երջանիկ եմ:

- Որևէ հարցի շուրջ, եթե տրամաբանությունը մի բան է ասում, սիրտը այլ բան է ուզում, որո՞վ եք առաջնորդվում:

- Երիտասարդ տարիքում միայն սրտով, զգացմունքով էի առաջնորդվում, հիմա ավելի շատ տրամաբանությամբ: Ու տեսնում եմ, ու պատրաստ եմ լինում դրանց հետևանքները կրելուն: Տարիքի հետ սիրտը նահանջում է, իր տեղը զիջելով խոհեմությանը:

- Ինչ-որ կարևոր հարց վճռելիս ի՞նչ դեր ունեն կարծիքները:

- Առհասարակ լսում եմ կարծիքներ, սակայն միշտ անում եմ այն, ինչ ինքս ճիշտ եմ համարում: Փառք աստծո դեռ սխալված չկամ: Ուղղակի որոշում կամ վճիռ կայացնելիս խղճիդ ձայնը պիտի լսես, որից նաև տեսակդ, դեմքդ չկորցնես: Սակայն ի վերջո որոշողը մենք չենք, Աստված է որոշում, այս կյանքում մենք կատարողներ ենք, ամեն մեկս իր առաքելությամբ մեր գործ ենք անում ու ըստ այդմ պատժվում կամ պարգևատրվում ենք: