Սերժը տեսնում և ուրախանում է...

բ. գնում ես գրավելու նախագահական նստավայրը և փոխելու երկրի իշխանությունը

դ. հայտարարում ես, որ չեք հեռանալու այդտեղից, քանի դեռ Սերժ Սարգսյանը/Ռոբերտ Նազարյանը/Բիբինը կամ այլք հրաժարական չտան...

դ. շարժվում ես նախագահական նստավայր, հանձնում պահանջագիրը և մատնանշում ժամկետ՝ սպառնալով, ասենք, իքս օրվանից համապետական գործադուլի կոչեր ու կազմակերպում, եթե սակագնի բարձրացման հարցը արդար քննության չառնվի (ի դեպ, ըստ իս՝ սա պայքարի ամենաարդյունավետ մոդելն է)...

Ա կետը մերժվեց ի սկզբանե, չնայած ցուցարարներին կարծես թե հաջողվել էր պարտադրել, որ հաշվի նստեն իրենց հետ: Բ կետի խնդիր դրված չէր հավանաբար, որովհետև ցույցը խաղաղ էր և կրում էր բացառապես սոցիալական շեշտադրումներ: Գ կետը նույնպես բացառվում է, որովհետև անընդհատ շեշտադրվում էր, որ ակցիան քաղաքական բնույթ չի կրում, հետևաբար քաղաքական պահանջներ դրված չեն: Դ կետի մասին խոսելն ավելորդ է, որովհետև բացի չթանկացնելու պահանջից՝ գործողության այլ ծրագիր չկար:

Եվ ամենակարևորը, ցանկացած հավաքի կազմակերպում, այդ թվում երկրի գլխավոր պողոտայի փակումը, մշտապես հղի է ոստիկանության հետ բախման հեռանկարով: Ի դեպ, դա ամբողջ աշխարհում է այդպես: Հետևաբար անհրաժեշտ է որոշ սցենարներ ֆիքսել նման դեպքերի համար.

ա. մասնակիցների այնպիսի քանակ, որի դեպքում իշխանությունը ուժ կիրառելու ռիսկ չի ունենա...

Շարունակությունը՝ այստեղ: