Ստի ոտքը կարճ է, ապագան՝ մերժելի
ՀԱՍԱՐԱԿՈՒԹՅՈՒՆՍկզբում ՀԿ-ի ղեկավար, հետո մեկ այլ կազմակերպության ներկայացուցիչ, հետո կուսակցության լիդեր և այդպես շարունակ: Բայց փաստորեն, նման կառույցներով շրջելու հիմքում ոչ թե այս կամ այն հարցի լուծումը գտնելն է, այլ էկրանով երևալը, որը շատերի կարծիքով հետագայում կարող է թանկով վաճառելու «ապրանք» դառնալ:
Այն, որ ՓՄՁ ներկայացուցիչներն Ազգային Ժողովի մոտ իրենց բողոքի ձայնն էին բարձրացրել, հայտնի իրողություն է և նորմալ երևույթ: Եվ բնական է, որ մարդիկ եթե խնդիր ունեն, ապա իրենց ձայնը պետք է բարձրացնեն, ինչպես ժամանակին այդ իրավունքից օգտվել են շատ ու շատ հասարակական կազմակերպությունների անդամներ ու ղեկավարներ: Սակայն, անբնական է, երբ մեկ այլ ՀԿ-ի ղեկավար ներկայացող անձը սկսում է իր ոլրտը թողած, իրեն չվերաբերող թեմաների մասին կարծիք հայտնել:
Հայտնի իրողություն է ու վատ յուրացված դաս, որ հասարակության կողմից չմոռացվելու համար հարկավոր է ժամանակ առ ժամանակ հեռուստացույցով երևալ: Հարկավոր է նաև, որ իրեն լիդեր ներկայացնող անձը «օրվա պահանջից» ելնելով տեսախցիկ բաց չթողնի՝ «ցնցող» մտքեր բարձրաձայնելու համար: Եվ այս ճանապարհին ամենևին էլ կարևոր չէ, թե օրվա թեմային տիրապետում է, թե՝ ոչ:
Պարզվում է, որ այս ծեծված սցենարով է իր անձնական PR-ը կազմակերպում նաև «Ավտովարորդների պաշտպանության լիգա» հասարակական կազմակերպության նախագահ Տիգրան Հովհաննիսյանը, ով այս տավա սկզբին որոշել էր նոր կուսակցություն հիմնել:
«Փաստ» ի ն տված հարցազրույցներից մեկի ժամանակ նա նշել էր, որ նույնիսկ համախոհներ ունի և բազում նպատակներ, որոնք պետք է իրականացնի քաղաքական դաշտում հայտնվելուց հետո: Նման հեռահար նպատակներ ունեցողը, սակայն չգիտի, նպատակներից բացի, քայլերը հաշվարկելու և չսխալվելու հմտություն նույնպես պետք է ունենալ: Բայց արի ու տես, որ նշված ՀԿ-ի ղեկավար ներկայացած անձը ոչ նման հմտությունների է տիրապետում, ոչ էլ քաղաքական հիշողություն ունի:
Եվ դա ակնհայտ է, քանի որ այս երկուսից գոնե մեկին տիրապետելու դեպքում նա ոչ միայն չէր մոռանա Գագիկ Ծառուկյանի դուռը գնալու ու նրանից օգնություն խնդրելու օրն ու ժամը, այլև կհիշեր, որ պատեհ ու անպատեհ առիթների ժամանակ չի կարելի մարդկանց մասին չհիմնավորված ու հիվանդագին մտքեր օդ կրակել ու դրանով հերոս խաղալ: Նման «հերոսներին» նույն այդ հասարկության անդամներն ավելի շուտ են տեսնում, որսում ու մեժում, քան սին դափնիներով պարգևատրում:



